นุชนาถลืมตาอย่างช้า ๆ ขณะนอนขดตัวใต้ผ้าห่มหนาและมองเห็นเงาสีน้ำเงินเข้มพาดผ่านท้องฟ้าอาบด้วยสีเงินยวงนอกหน้าต่าง หญิงสาวพยายามขยับกายเปลือยเปล่าที่กำลังทรมานด้วยความเจ็บปวด เธอเหลือบมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเลยเที่ยงคืน วันใหม่กำลังจะมาถึงแต่วิญญาณของเธอราวกับแหลกสลายไปจนสิ้นเหมือนดวงดาวที่กำลังจะถูกกลืนไปในแสงอรุณรุ่งที่ใกล้คืบคลานเข้ามา
น้ำตาหยดเล็ก ๆ ร่วงไหลลงทางหางตาของหญิงสาว เธอขยับตัวเพียงน้อยเพราะเจ็บหน่วงในช่องท้องจนต้องนิ่วหน้า คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันมุ่นขณะฝืนลุกขึ้นนั่งใต้ไฟสลัวรางในห้องนอน และเธอก็เห็นร่างสูงใหญ่นอนหันหลังให้อยู่ใกล้ ๆ นุชนาถจ้องมองแผ่นหลังกว้างของเมมฟิสที่ตอนนี้กำลังหลับเป็นตายหลังจากที่เขาลงทัณฑ์เธอด้วยการข่มเหงร่างกายบอบบางตลอดทั้งคืน
เขาไม่เคยรู้สึกอะไรเลย...
หญิงสาวเก็บกลั้นเสียงสะอื้นและคิดอย่างขมขื่นว่าเธอเป็นได้แค่ที่ระบายความแค้นของเขาเท่านั้น นุชนาถเหล
