“แค่เมียบอกจะไม่กลับไปบ้าน ถึงกับหอบผ้าหอบผ่อน หนีตามเมียกับลูกมาที่นี่เลยหรือไง” เสี่ยอำนาจเอ่ยแซวบุตรชายด้วยความหมั่นไส้ ในความปากแข็ง ปากดีของลูกตัวเอง ที่บอกว่าไม่รัก ไม่ชอบ แต่พอเมียไม่กลับไปนอนบ้าน ก็รีบกลับบ้านไปหอบเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและเมียมาที่นี่
ไอ้เราก็นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ลูกหมาตัวหนึ่งล่ะว้า!
“ได้ทีเอาใหญ่ รอเวลานี้อยู่ล่ะซิ” พยัคฆ์ย้อนบิดา จากนั้นก็ยกแก้วกาแฟร้อน ที่ป้านวลนำมาเสิร์ฟให้ที่สวนหน้าบ้านขึ้นจิบ เพื่อหลบสายตาขบขันของบิดาที่มองมา
“ก็ไม่เชิง”
“พ่อ! นี่ผมลูกพ่อนะ”
“ก็เออน่ะสิ เพราะถ้าแกไม่ใช่ลูก พ่อไม่ให้เด็กมันเปิดประตูบ้านให้แกเข้ามาหรอก"
"แล้วตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้าง หมอนัดอีกทีวันไหน เอาความจริงนะพ่อ ไม่ต้องมาโกหกกันแล้ว" นี่คืออีกเรื่องที่พยัคฆ์กังวล กลัวบิดาจะปกปิดเรื่องสำคัญ กับตัวเองเหมือนเรื่องที่ท่านไม่สบาย
"ไปครั้งล่าสุดเชื้อไม่กระจายแล้ว สงบแล้ว แต่
