รมิดาตกใจจนเผลอชะงักไปชั่วขณะ เธอจ้องหน้าปรเมศอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“คุณพูดว่าอะไรนะคะ?”
เธอถามย้ำเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด ปรเมศสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาจริงจัง
“ผมขอโอกาส… เพราะดูเหมือนว่า ผมจะชอบคุณเข้าแล้วจริง ๆ”
คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำให้หัวใจของรมิดาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะคะ”
รมิดาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความลังเลและสับสน
ปรเมศสบตาเธอแน่วแน่ก่อนจะพูด
“ผมไม่ได้รักพิชชา”
เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ผมจะไปเคลียร์ทุกอย่างเอง ขอแค่คุณให้โอกาสผม”
รมิดากำมือแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน… ทำไมเธอถึงรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้?
ในใจของรมิดา เธอเองก็หวั่นไหวกับเขาอยู่เหมือนกัน ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยากยอมรับมันเต็มปากเต็มคำ แต่ความรู้สึกข้างในมันก็ชัด
