1 สัปดาห์ต่อมา
รมิดานั่งอยู่ที่โต๊ะของในห้องเรียน คณะศิลปศาสตร์ สายตาคู่สวยเหม่อลอยไปยังหน้าต่าง มองออกไปเห็นต้นไม้ที่ไหวตามแรงลม พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ พลางคิดถึงภาพเมื่อสัปดาห์ก่อน วันที่พาน้องอชิเข้าโรงเรียนวันแรก
เธอจำได้ดีว่าน้องอชิไม่ร้องไห้เลยสักนิด ต่างจากเด็กคนอื่น ๆ ที่เกาะขาคุณพ่อคุณแม่ร้องไห้โยเยไม่อยากให้พวกเขาจากไป กลับกัน เด็กชายตัวน้อยกลับโบกมือลาเธอกับภีมอย่างร่าเริง ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า
“ลุงภีมกับป้าดากลับบ้านดี ๆ นะครับ เย็นนี้อชิมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย!”
น้ำเสียงสดใสของเด็กชายทำให้รมิดาทั้งขำทั้งปวดใจ เธอไม่คิดว่าน้องอชิจะปรับตัวได้ไวขนาดนี้ นั่นอาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด และกล้าแสดงออก แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลับรู้สึกใจหาย
“เฮ้อ…”
รมิดาถอนหายใจอีกครั้ง คิดถึงหลานชายตัวน้อยก่อนจะเอื้อมมือมากุมเกียร์วิศวะที่ห้อยอย
