ฉันเดินกลับมายังบ้านพักด้วยท่าทีซึมเหม่อ หลังลงจากรถของเฮียยิมเราสองคนก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันนอกจากส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่จะแยกทางกลับทางใครทางมัน
ทุกอย่างเป็นเพียงแค่สายลม..
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงหลุดจากห้วงเวลานั้นไม่ได้เลย น้ำเสียงและสายตาที่มองกันมันทำให้เวลาในปัจจุบันย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
ไอ้เกวเดินหน้าเสียเข้ามาคว้าแขนฉัน
“ไอ้ฟีน มึงหายไปไหนมาวะ กูโทรหาก็เสือกปิดเครื่องอีก”
“เกว”
“กูเป็นห่วง..”
ฉันก้าวเท้าปราดตรงเข้าไปกอดเพื่อนสนิท กระชับอ้อมกอดแนบกาย ก่อนจะปล่อยโฮออกมาจนเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น
มันย่อตัวลงพร้อมฉัน มือตบไหล่ปลอบทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันร้องไห้เพราะอะไร
“เป็นอะไรวะมึง” อีกฝ่ายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มันหน้าเสียไม่น้อยเลยที่เห็นฉันฟุบลงแบบนี้
คนที่เข้มแข็งแล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมาตลอด วันนี้พังลงไม่เป็นท่า
“ไอ้ฟีน”
“ฮึก อย่าเพิ่งถามกู.. กูตอบไม
