วินาทีที่ฉันเบือนหน้าหนีคล้ายว่าให้เขาเล่นบทละครโดยการที่เราไม่รู้จักกันต่อหน้าพี่ยู ดูจะเป็นไปได้อย่างราบเรียบ ไม่มีบทสนทนาระหว่างฉันกับเฮียยิม
เราต่างก็แค่ใช้ชีวิตของใครของมัน..
ฉันเดินเข้ามาในร้าน ใช้สายตาสำรวจไปรอบบริเวณ แอบใจหายอยู่เหมือนกันที่เห็นว่าของบางอย่างถูกเก็บลงกล่องไปแล้ว
เหลือบหันหลังไปมองกระจกแผ่นใหญ่ใสหน้าร้านแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ภาพที่ฉันช่วยเขาเช็ดกระจกแล้วหัวเราะกันสองคนยังจำติดตา
ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากแหล่งความทรงจำขนาดใหญ่ระหว่างเราสองคน..
ทั้งฝันดีและฝันร้าย
“หน้าร้านดูโอเคเลยนะครับ ติดถนนใหญ่ แถมยังมีด้านในให้จอดรถ ตรงข้ามก็เป็นตลาดนัดกลางคืนด้วย” พี่ยูหันมาพูดพร้อมอธิบายไปด้วย
“อ่อ งั้นเหรอคะ”
ส่วนฉันได้แต่เดินเรื่อยเปื่อย หันซ้ายหันขวารอให้เวลามันหมดลงจะได้แยกย้ายกันไปคนละทาง เสียแต่ว่าพี่ยูยังคงค่อนข้างสนใจฉันก็เลยไม่ได้ขัดอะไร
“ชอบมั้ยคร
