“เปล่าค่ะ ภาชวนหนูมาเป็นเพื่อนค่ะ” ปิ่นฉัตรก้มหน้าตอบ
“ตอแหล เห็นระริกระรี้ยังจะมาโกหกฉัน” เขาโมโหโดยไม่มีสาเหตุ
“ปิ่นไม่ได้โกหกนะคะ” เธอยังยืนกรานคำเดิม
ชายหนุ่มก้าวชิดตัวหญิงสาว ยิ่งทำให้เธอเนื้อตัวสั่น ทันใดโทรศัพท์ชายหนุ่มดังขึ้น เหมือนช่วยชีวิตหญิงสาว
ครืด... ครืด...
(“ครับน้องแพรว พี่ถึงแล้วครับ”) เป็นแพรวพรรณที่โทรศัพท์เข้ามาหาชายหนุ่ม
“แพรวรอที่ร้านอาหารร้านเดิมนะคะ” เธอมาเดินแบบที่นี่ และโทรศัพท์นัดชายหนุ่มมาทานข้าว
เนื่องจากชายหนุ่มพึ่งกลับจากเมืองนอก เลยอยากเจอแฟนหนุ่ม
(“ครับ พี่กำลังถึง รอหน่อยนะครับ”) สายตาดุจ้องมองคนตรงหน้า เห็นแล้วมันหงุดหงิดบอกไม่ถูก
“ค่ะพี่เต” ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์หย่อนลงกระเป๋ากางเกง มือหนากระชากข้อมือปิ่นฉัตรให้เดินตาม กระเป๋าถุงผ้าเกือบตกดีที่เธอคว้าไว้ทัน
คนตัวโตขายาวก้าวฉับ ๆ โดยไม่สนใจคนตัวเล็ก เธอแทบจะวิ่งตามเพราะเธอขาสั้นเดินไม่ทัน เขาดึงแ
