หญิงสาวล้วงหยิบกระเป๋าหนังออกจากกระเป๋าสะพายแล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าปรเมศวร์ที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจกระทั่งเธอเอ่ยว่า
“เมื่อคืนท่านประธานทำหล่นไว้ที่ล็อบบี้หอพัก ดีว่าเตยเห็นเสียก่อน...เอ้อ...ลองนับเงินในกระเป๋าดูก่อนก็ได้ค่ะว่ายังอยู่ครบหรือเปล่า”
“คงไม่ต้องกระมัง เธอคงไม่หยิบเงินในกระเป๋าของฉันไปหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ตั้งใจเอามาคืนอย่างนี้...ขอบใจมากนะ”
“ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นเตยคงต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ฮัดเช้ย!”
เสียงจามของปรเมศวร์ทำให้นักศึกษาสาวชะงักขณะกำลังจะหันหลังกลับไปที่ประตู ต้นเตยหันกลับไปอีกครั้งเห็นว่าใบหน้าของเขาเป็นสีเข้มขึ้น ปลายจมูกโด่งเป็นสีแดงเข้มทำให้เธอเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ท่านประธานเป็นหวัดหรือคะ กินยาหรือยังคะ?”
เขาส่ายหน้า “เป็นเล็กน้อยน่ะ ฉันพยายามไม่กินยาแก้แพ้เพราะมันทำให้ฉันมึนหัวทิ่ม ฉันจะทำอะไรไม่ได้เลย ต้องนอนทั้งวัน”
“แต่ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้อาจจะเป
