แสงไฟซึ่งยังคงเจิดจ้ารอบคฤหาสน์รูปทรงแอนทีคแวดล้อมด้วยทัศนียภาพของชนบทใต้งาจันทร์แห่งรัตติกาลทำให้เด็กสาวซึ่งนั่งมาภายในรถสปอร์ตแลมโบกินีถึงกับตะลึงแลแทบไม่กระพริบตากับภาพความงามที่เธอไม่เคยเห็นจากที่แห่งใดในแผ่นดินเกิด ปัทมานั่งรถออกมาจากฟลอเรนซ์โดยไม่ยอมปริปากถามคนที่พาเธอมาถึงที่นี่แต่อย่างใดเพราะคิดว่าลอวเรนซ์อาจมีเหตุผลอะไรบางอย่างซึ่งชายหนุ่มเพิ่งเปิดปากพูดกับคนนั่งข้าง ๆ เมื่อรถสปอร์ตเคลื่อนมาหยุดลงหนน้าคฤหาสน์แสนสวย
“ขอโทษนะ ปัทมา ที่พามาที่นี่โดยยังไม่ได้บอกอะไรคุณเลย”
“คุณจะพาฉันมาพบใครที่นี่ใช่มั้ยคะ? ซึ่งอาจจะเป็นคนที่รู้เรื่องพี่สาวของฉัน”
“ผมอยากให้คุณทำใจให้สบาย...แน่นอนว่ายังมีอะไรหลายอย่างที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ...ถ้าคุณคิดว่าอยากพูด อยากขอโทษคนที่คุณรัก ผมก็รู้สึกแบบเดียวกับคุณ”
รอยยิ้มเจือจางปรากฏบนเรียวปากหยักในกรอบรูปหน้าอันหล่อเหลาก่อนหญิงสาวจะเปิดประตูตามร่างสูงใหญ่
