บทที่ 14 สุดสายป่าน...สุดทางรัก
“นุ่นก็รู้สึกนี่คะ ว่ามีคุณอยู่ตรงนี้” มัสมินวาดวงแขนรัดรึงรอบคอเทพบุตรหนุ่ม เขาช่างเรียกร้องในสิ่งที่เธอก็อยากสนองให้เขาเป็นที่สุด ลอวเรนซ์จะรู้หรือไม่ว่าเธอปรารถนาให้เขารักเธอแทบจะขาดใจอยู่แล้ว
“โอว...ริคขา”
ชายหนุ่มเรียกเสียงครวญบางเบาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มเมื่อลากเลื่อนใบหน้าลงมาตามคางมนลาดลงมาถึงลำคอระหงและจูบซับอย่างนุ่มนวลเรื่อยไปจนจรดบนหนั่นเนื้อกลมกลึงอวบใหญ่ทั้งสองข้าง จอมซาตานใช้มือหนาใหญ่ทว่าโอบไว้แทบไม่หมดประคองทั้งสองเต้าก่อนซุกไซ้ใบหน้าเฟ้นฟอน ดูดดื่มและเคล้าคลึงปลายถันแข็งชูชันด้วยไรขนสั้น ๆ ของเคราบางบนคางเป็นสัน
“ริคขา...อือ”
มัสมินหลุดเสียงครางมิอาจนับครั้งดุจดั่งเสียงสวรรค์เร่งเร้าให้จอมมารใช้เรียวปากหนาครอบครองและเผลอขบกัดนิ่มเนื้ออ่อนเบา ๆ ราวอยากจะกลืนกิน ลอวเรนซ์รู้ว่าเธออาจเห็นแดนสวรรค์อยู่รำไรเมื่อเรียวขาใต้ร่างใหญ่เบียดเข้
