“ที่รักคะ...ลอวเรนซ์”
“มิวซีอา” เสียงครางที่สอดประสานนั้นยังคงอยู่แม้วิญญาณแห่งรักของคนทั้งคู่จักติดปีกโบกโบยสู่สวรรค์ชั้นสูงที่สุด
“อืม...อา...”
ลอวเรนซ์ยังส่งเสียงลุ่มลึกในลำคอหลังปลดปล่อยร่องรอยแห่งความรักออกมาจนหมดสิ้น ทว่าก็ยังปรารถนาฝังเนื้อตัวไว้ในเรือนร่างผุดผ่องและไม่ลืมจูบซับรอยเหงื่อที่อาบอยู่บนผิวงามตามใบหน้าและลำคอระหงซึ่งสำหรับเขาแล้วช่างหอมหวานยิ่งนัก มัสมินซุกใบหน้าอยู่กับอกแข็งแกร่งซึ่งทิ้งร่างอยู่เหนือเธอบนโซฟาหนานุ่มในท่านั่งพิงพนัก หญิงสาวกอดเขาไว้ดั่งทุกครั้งแม้หอบเหนื่อยจากสมรภูมิกามาขณะเจ้าของใบหน้าคร้ามเข้มไล้นิ้วไปบนเรือนผมอ่อนนุ่มทั้งเปียกชื้นและยุ่งสยายกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบายว่า
...เขารักมัสมินอีกครั้งจนถอนตัวไม่ขึ้น...
********************
คาร์ล่านิ่วหน้าเล็กน้อยในเช้าอันสดใสของบรรยากาศทุ่งหญ้าแถบชนบทขณะเตรียมอาหารเช้าบนโต๊ะหน้าระเบียงสำหรับนายผู้
