เพียงแค่นั้นประกายมรกตอันเจิดจรัสบนดวงตาสีฟ้าก็สว่างวาบขึ้นมาเพียงชั่วครู่...แค่เสี้ยววินาทีก่อนที่มันจะหายไปและน้ำตาบนใบหน้างามหล่นไหลราวเกล็ดเพชรในโลกมืดมน มัสมินแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนคำพูดโง่เง่าที่บอกกล่าวไปแล้วเธอคือผู้เจ็บช้ำ เธอเหยียบย่ำความปวดร้าวของตัวเองด้วยการสารภาพความนัยต่อหน้าหินผาถึงความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริง
“คุณจะลืมมันก็ได้นะคะ เพราะระหว่างเรา ไม่มีความรัก ไม่มีความผูกพัน มีแต่ร่างกาย”
“คุณบอกใครแบบนี้มาแล้วกี่คน...มิวซีอา”
ทุกอย่างราวหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะแม้แต่กระไอแสงจันราที่สาดลงมากระทบเสี้ยวหน้าของลอวเรนซ์ มัสมินแย้มเรียวปากออกอีกครั้งและตอบกลับไปโดยไม่ต้องหยุดคิด
“คุณเป็นคนแรกค่ะ ริค...นุ่น...”
“ผมจะเชื่อคุณ...มิวซีอา” คำตอบของเทพบุตรมาเฟียทำให้โลกที่เสมือนตายไปแล้วเบ่งบานขึ้นมาใหม่ด้วยหัวใจอันปีติของผู้ฟัง
“มิวซีอา...”
มัสมินทั้งตื้นตันและตื่นเต้นอีกครั้งเ
