"ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าพี่เมฆพูดจริงหรือพูดแก้ตัว ต่อให้พี่เมฆพูดดีแค่ไหน ปิ่นก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ เพราะตำรวจที่อาศัยเส้นสายเข้าทำงานอย่างพี่เมฆ มันไม่มีความน่าเชื่อถือเหลืออยู่แล้ว" คนตัวเล็กยังไม่ยอมเชื่อ เธอได้แต่ส่ายหน้าแล้วก็หันหลังเดินจากไป ไม่อยากจะเสวนากับเขาอีกแล้ว ส่วนเมฆาก็ได้แต่มองตามหญิงสาวด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
หลังจากนั้นไม่กี่วันปิ่นธาราต้องไปที่สวนทุเรียนของบ้านเมฆา เพื่อเอาของฝากให้คุณยศพลตามคำสั่งของบิดา ซึ่งจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากไปเลยสักนิด แล้วก็ถึงคราวซวยเข้าจนได้ เพราะเธอบังเอิญเจอเมฆายืนสั่งงานลูกน้องอยู่
“ทำไมปิ่นต้องซวยมาเจอพี่เมฆที่นี่ด้วย” เธอบ่นเสียงแข็ง ก็ซวยจริงๆ นั่นแหละ ปกติแล้วเมฆาไม่อยู่ที่นี่ เขาจะอยู่ที่สน.ซะส่วนใหญ่ ร้อยวันพันปีเธอมาก็ไม่เคยเจอเขา แต่วันนี้ดันเจอ ทั้งที่เธอไม่อยากเจอเขาที่สุด ก็ไม่รู้จะพูดคำไหนน่าจะคำว่าซวยเท่านั้น
“อ้าว นี่มันบ้านพี่นี่
