เมฆาหยุดมือชั่วครู่ สบตาเธอ ใจเต้นแรงอย่างที่เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง ความไม่พอใจของเขาเริ่มผสมกับความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“สนุกเหรอ เล่นจนแทบทำให้ตัวเองเป็นอันตรายแบบนี้” เขาพูดเสียงเข้ม แต่แววตาแฝงความอ่อนโยน
"ปิ่นแค่ลองดูว่าพี่เมฆจะโกรธเป็นหรือเปล่า" ปิ่นธารากัดริมฝีปากแล้วยิ้ม แกล้งเขาต่อด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
เมฆาเงียบไปชั่วครู่ ใจเต้นแรงและยิ้มบางๆ อย่างอดไม่ได้ แม้จะพยายามปกป้องตัวเอง แต่ความใกล้ชิดนี้ทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ปิ่นชอบเวลาที่พี่เมฆไม่เป็นตัวเองแบบนี้ที่สุดเลย" ปิ่นธาราเอนตัวซุกเข้าไปอีกครั้ง พลางหัวเราะเบาๆ
เมฆาเกือบพูดอะไรไม่ออก ใจของเขาปั่นป่วน ระหว่างความห่วงใยและความรู้สึกพิเศษที่เริ่มก่อตัวขึ้น เขาเริ่มแยกไม่ออกแล้ว แม้จะพยายามเข้มงวด แต่สายตาของเขากลับอ่อนโยนและอบอุ่นมากขึ้น
ความใกล้ชิดและความซุกซนของปิ่นธารา ทำให้ค่ำคืนน
