ไรอันฟังแล้วเกิดอารมณ์กรุ่นๆ ผุดวาบขึ้นทันที ไม่เคยได้ยินอะไรแสลงใจแบบนี้มาก่อน กุลนิดากล้ามากที่เอาเขาไปเปรียบเทียบกับผู้ชายคนอื่น
“พูดแบบนี้ไปกินข้าวกระชับสัมพันธ์กันหน่อยไหม เผื่ออะไรจะดีขึ้น” เขาชวนดื้อๆ ทั้งที่เมื่อครู่เธอปฏิเสธไปแล้ว
“เอ๊ะ คุณนี่ ฉันพูดไปแล้ว ฟังไม่เข้าใจหรือคะ ”
ไรอันโคลงศีรษะ แต่ดวงตาสีฟ้ากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ “ตามใจ งั้นผมตามไปกินคุณที่บ้านก็แล้วกัน”
“หือ! คุณว่าอะไรนะตามไปกินฉันที่บ้าน” ดวงตากลมโตที่มีแพขนตางอนยาวขยายกว้าง ตกใจกับคำพูดลุ่นๆ ของเขา
คนหน้ามึนยิ้มกวน “เกรซีคุณฟังผิดมั้ง ผมบอกว่าขอตามไปกินข้าวกับคุณที่บ้านต่างหากล่ะ เอ๊ะ หรือว่าคุณคิดอะไร นี่มันยังไม่ค่ำเลยนะ”
“พูดอะไรบ้าๆ ตกลงว่าเมื่อกี้คุณตั้งใจพูดกำกวมใช่ไหม” กุลนิดาว่าเขาเสียงแข็ง ตอนนี้เส้นประสาทเธอเริ่มตึงไปหมด ไม่อยากคุยกับเขาอีก จึงรีบเดินกลับไปที่หน้ารถตั้งใจจะขับกลับบ้าน
ไรอันเห็นท่าทา
