น้ำอิงถอยออกมาเมื่อฟัดแก้มนุ่มๆ ของผู้เป็นแม่จนพอใจ มือเล็กกำบางอย่างเอาไว้ สีหน้าเหมือนคิดอะไรออก
“มามี้ขา คุณลุงขา” เด็กหญิงยิ้มหวานเผื่อมาถึงคุณลุงสุดหล่อที่ไม่รู้ว่าตามเข้ามานั่งในบ้านของเธอทำไมกัน
“วันนี้น้ำอิงเหลือเงินค่าขนมกลับบ้านด้วยค่ะ” เด็กหญิงชูธนบัตรท่าทางภูมิใจ ขาคู่เล็กๆ วิ่งไปหยิบกระปุกออมสินรูปเป็ดสีเหลืองสดใส เธอพยายามอุ้มมันอย่างระมัดระวังมาวางเบาๆ บนโต๊ะกระจกที่ตั้งอยู่ตรงกลางของโซฟา
กุลนิดายิ้มพร้อมตั้งคำถามถือเป็นการทวนคณิตศาสตร์ง่ายๆ สำหรับเด็กอนุบาลไปด้วย
”วันนี้แม่ให้เงินน้ำอิงไปยี่สิบบาท แล้วน้ำอิงซื้อขนมไปกี่บาทคะ”
“ศูนย์บาทค่ะ เพราะคุณลุงใจดีเลี้ยงขนม แต่มามี้เป็นคนจ่าย”
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้น้ำอิงควรจะเหลือเงินหยอดกระปุกกี่บาท?”
เด็กหญิงมองธนบัตรสีเขียวในมือแล้วยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจ “หกสิบบาทค่ะ”
ไรอันโบกมือว่าผิดนักธุรกิจสมองเพชรถึงกับงง “ผิดแล้วครับ ทำ
