ใต้ร่มเดือนสิบ

ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น...2

สายตาของเดือนสิบที่มองเขา ไม่ใช่สายตาของลลิตา มันคือสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว ความงุนงง และความบริสุทธิ์ใจของคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ธามสะดุ้ง เหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เขาถอยหลังออกมาทันที หายใจแรง มือข้างหนึ่งกุมขมับแน่น

“พระเจ้า... ฉันทำอะไรลงไป”

เขามองเธออีกครั้ง ก่อนจะคว้าเสื้อสูทบนพนักเก้าอี้มาคลุมให้เธอเบาๆ แล้วหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง ข้างนอกฝนยังตก และในอกของเขาเหมือนกำลังพายุไม่ต่างกัน

บรรยากาศในห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนสองคน ธามยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเดือนสิบ สายตาคมมองเธอราวกับถูกต้องมนต์สะกด บางสิ่งในดวงตาของเธอทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้

“อย่ามองฉันแบบนั้น...” เสียงเขาแหบพร่า ขณะก้าวเข้าไปใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน

เดือนสิบใจเต้นแรง เธอขยับถอยโดยไม่รู้ตัว แต่แผ่นหลังกลับชนกับขอบโต๊ะอย่างไม่ทันระวัง

ธามยื่นมือไปแตะที่แขนเธอ สัมผัสนั้นอ่อนโยนแต่กลับแฝงแรงสั่นสะเทือนประหลาด เขาก้มลงช้าๆ ลมหายใจร้อนแล่นผ่านข้างแก้ม ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสเธออย่างแผ่วเบา

โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน...

ความใกล้ชิดนั้นเต็มไปด้วยความสับสน ทั้งเจ็บ ทั้งโหยหา ทั้งอารมณ์ที่คุกรุ่นในใจเขา

แต่ไม่นาน ธามก็ชะงัก เขาหลับตาแน่น มือที่จับแขนเธอไว้ค่อยๆ คลายออก เขาถอยห่าง พร้อมเสียงหัวเราะแผ่วที่เจือด้วยความขมขื่น

“ฉันคงบ้าไปแล้ว... ขอโทษ เดือนสิบ”

เธอไม่พูดอะไร เพียงมองชายตรงหน้าที่ทั้งเย็นชาและเปราะบางในเวลาเดียวกัน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" เดือนสิบเอ่ยออกมาด้วยท่าทางสั่นราวกับลูกนก แต่ทว่าตอนนี้ มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วสิ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เดือนสิบ เขามองว่าเธอคือลลิตาอีกครั้ง เขาพยายามสะบัดหน้าหลายครั้งเพื่อเรียกสติ แต่ภาพที่เห็นก็คือลลิตา ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาจะไปขอโทษทำไมในเมื่อผู้หญิงคนนี้คือลลิตา จะรออะไรล่ะเขาต้องแก้แค้นจากการหาความสุขจากร่างของเธอสิมันถึงจะถูก

ส่วนคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมากนี่เขาเป็นอะไร ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขามองเธอเห็นเธอเป็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วเหรอ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลงอะไร ไปหน้าคมสันของเขาก็กดจูบลงมาด้วยความรุนแรง เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอกำลังโดนเจ้าของโรงแรมอยู่เธอ นี่มันอะไรกัน เธอต้องเรียกสติเขาให้ได้เดือนสิบ พยายามทุบที่ไหล่ของเขาเพื่อเรียกสติ แต่ถ้าว่า สติของเขากับไม่ได้กลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว เขายังรุกเข้าใส่เธอต่อ มือหนาของเขากำลังลูบไล้อยู่ทั่วเรือนร่างของเธอ ความร้อนวูบวาบมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ

แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามขัดขืนมากเท่าใดก็ตาม แต่มันก็ไม่มีผลเลยสักนิด

เสื้อผ้าของเธอถูกเขาปลดออกโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ กระดุมของเธอถูกปลดออกทีละเม็ดจนสุดท้ายแล้วชุดพนักงานตัวสวยของเธอมันถูกโยนทิ้งลงไปที่พื้น

ฝ่ายชายหนุ่มก็ไม่ได้รอที่จะจัดการต่อ เพื่อที่จะฝากฝังความแค้นทั้งหมดและความเจ็บปวดทั้งหมด ลงบนเรือนร่างของผู้หญิงที่เขาคิดว่าเธอคือลลิตา ส่วนผู้หญิงที่เขาคิดว่าจะคืนลลิตาตอนนี้กำลังน้ำตาไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว