“อะไร ทำไมต้องขยับเข้ามาใกล้” ข้าวฟ่างเอียงคอหลบคนที่โน้มใบหน้าเข้ามาชิดจนพานให้ใบหน้าร้อนวูบวาบ สุดท้ายต่อให้เอียงคอหลบไปก็แค่นั้น เพราะอลันใช้ฝ่ามือมาประคองที่แก้มของเธอก่อนจะใช้ปลายนิ้วเย็นเฉียบลูบไล้ไปมาเบาๆ
“แก้มเปื้อน ผมเลยช่วยดูให้” ตอบออกมาก่อนจะระบายรอยยิ้มให้เปื้อนแก้ม
“แน่ใจเหรอคะว่ามีแค่นั้น”
“แล้วอะไรที่ทำให้ฟ่างคิดว่ามีมากกว่านั้นล่ะครับ”
“ลัน!” อลันสบตากับคนที่เอ่ยชื่อเขาเสียงแข็ง ซ้ำยังมองตาแข็ง แต่สุดท้ายต่อให้เธอจะมองด้วยสายตาแบบไหน เมียแม่งก็สวยที่สุดในสายตาของคนอย่างอลันอยู่ดี
“ปากฟ่าง…”
“อย่าบอกนะว่ามันเปื้อนอีก”
“เปล่าครับ ไม่ได้เปื้อน”
“แล้วปากทำไม”
“แค่จะบอกว่าสวย น่าจูบมาก”
“อย่ามาฉวยโอกาส”
“เกิดเป็นผมนี่น่าสงสารจังเลยนะครับ ขนาดชมเมียตัวเองยังไม่ได้เลย” อลันจงใจขยับใบหน้าเข้าไปคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ มันใกล้มากจนลมหายใจอุ่นเป่ารดพวงแก้มอยู่รอมร่อ
“ล
