เพียงชั่วครู่หลังจากนั้น ไรอันกลับขึ้นเรือนมาอย่างคนสับสน รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างแปลกประหลาด ก่อนจะกลับมาที่ห้องทำงานซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนของตน
ไรอันยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนสนิทที่เป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของประเทศ เพื่อจัดการเรื่องศึกษาต่อให้กับทอรุ้ง เด็กสาวในปกครองที่ทำให้ไรอันรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรือนร่างที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าฝ้ายรัดรูปร่าง อกอิ่มเบียดอัดเหวี่ยงไหวเบาๆไปตามจังหวะหายใจ เอวคอดและสะโพกผายพาให้ใจวูบวาบพิกลในยามที่ได้ยล ในยามที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเด็กสาวที่ชื่อทอรุ้งคนนี้
หนึ่งเดือนผ่านไป
ทอรุ้งเริ่มปรับตัวคุ้นเคยกับความเป็นอยู่ใหม่และผู้คนในคฤหาสน์ได้เป็นอย่างดี เพราะความที่ทอรุ้งเป็นคนน่ารัก เป็นคนยิ้มง่ายจนในบางไรอันเองกลับเป็นฝ่ายรู้สึกหวงรอยยิ้มของทอรุ้งขึ้นมาอย่างเห็นแก่ตัว
ไรอันรู้สึกหวงทุกอย่างที่เป็นทอรุ้ง หวงในควา
