วันรุ่งขึ้น หลังเลิกเรียนประมาณบ่ายสามโมง
ข้าวฟ่างกับลมเหนือเดินมานั่งพักที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ของคณะนิเทศศาสตร์ ลมเหนือเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางบ่นอุบอิบอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันไม่อยากไปซ้อมเลย ฟ่าง! มันเปลี่ยนบุคลิกฉันไปหมด! ทั้งการเดิน การยิ้ม โอ้ย ดูหน้าฉันนะ!”
เธอพูดพลางฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเหงือก แล้วทำหน้าตาตลกใส่ข้าวฟ่าง
“เหงือกแห้งหมดแล้วเนี่ย!”
ข้าวฟ่างหัวเราะคิกกับท่าทางของเพื่อน ก่อนจะตบบ่าปลอบใจเบา ๆ
“เอาน่าลม อีกไม่กี่วันก็จะประกวดแล้ว อดทนหน่อย สู้สิ!”
ลมเหนือถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ
“โอเค ๆ ฟ่าง สู้ก็ได้!”
เธอพยายามพูดให้มีกำลังใจ ก่อนจะหันมามองข้าวฟ่างแล้วถามต่อ
“เออว่าแต่แกได้งานอะไร?”
ข้าวฟ่างชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบเรียบ ๆ
“อ๋อ…ล้างจานน่ะ”
“หา?! ล้างจาน?! แกเนี่ยนะฟ่าง?”
ลมเหนือทำหน้าเหลือเชื่อ “แกเรียนมาตั้งขนาดนี้ น่าจะไปทำ
