“นะคะพี่ใต้…”
เสียงหวานสั่นเครือเต็มไปด้วยความเว้าวอน ข้าวฟ่างเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา มือเล็กยกขึ้นเหมือนพยายามคว้าเศษเสี้ยวของความหวังที่เหลืออยู่ “ข้าวฟ่างขอร้อง…”
ใต้ฝุ่นยังคงยืนกอดอก สีหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง
เรียวปากสีหวานกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะล้วงของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
กล่องของขวัญใบเล็ก ถูกห่ออย่างประณีตด้วยมือของเธอเอง มันเป็นของขวัญวันเกิดที่เธอตั้งใจเตรียมให้ลมเหนือ เป็นของจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง
คนตัวเล็กหวังว่าถ้าลมเหนือฟื้นขึ้นมา จะดีใจที่ได้เห็นมัน…
เธอพยายามยื่นมันให้ใต้ฝุ่น มือเล็กสั่นเทาจนแทบถือของขวัญไม่ไหว “ถะ… ถ้าอย่างนั้น ฉันฝากของขวัญไว้ให้ลมเหนือนะคะ…”
ข้าวฟ่างพยายามอย่างที่สุดที่จะคงน้ำเสียงให้มั่นคง แม้ในใจจะพังทลายไปแล้วก็ตาม “พี่ใจเย็นขึ้นเมื่อไหร่ ฉันจะมาอธิบายกับพี่เอง”
แต่ทันใดนั้นเอง
พรึบ!
ใต้ฝุ่นคว้าของขวัญไป
