เช้าวันต่อมา
โรงพยาบาล...
ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเห็นว่ามันใกล้ถึงเวลาที่แดนบอกว่าจะมารับฉันออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันรีบขยับตัวลงจากเตียงก่อนจะรีบเดินไปหยิบกระเป๋ามาเตรียมไว้...วันนั้นหลังจากที่แดนหายไปนานหลายชั่วโมงเขาก็กลับเข้ามาด้วยสีหน้าที่ใครมองก็รู้ว่าเขากำลังโมโหมากแค่ไหน
วันนั้นแดนเดินเข้ามากอดฉันไว้แน่น พร้อมพร่ำบอกฉันว่าเขาจะดูแลฉันเอง เขาจะดูแลทั้งฉันและลูกเอง
ฉันยังจำน้ำเสียงและแรงกอดจากเขาได้ดี..
แค่แดนพูดออกมาแบบนั้นฉันก็รู้แล้วว่าพี่เหนือเขาบอกว่าอะไร...ใจลึกๆ มันก็แอบเจ็บเหมือนกัน
แต่มันก็ดีแล้วละ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เขากลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันอีก...
ลูกฉัน ฉันดูแลได้
ฉันเลิกคิด ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย
แอ๊ดดดดด
เสียงประตูถูกเปิดออกดังขึ้น ถึงไม่ต้องหันไป ฉันก็รู้ว่าแดนมาแล้ว
“ แปปนึงนะแดน จะเสร็จแล้ว...” ฉันพูดก่อนจะรีบเก็บของที่มีใส่กระเป๋าก่อนจะร
