"แหวะ!..." ปากหนาของคนตัวสูงอาเจียนใส่โถส้วมด้วยท่าทีหมดแรง
"ไหวไหม" ฉันเอ่ยพร้อมยื่นน้ำกับกระดาษทิชชู่ไปให้ว่าที่คุณพ่อซึ่งนั่งหน้าซีดอยู่
"อืม" พี่มาร์ตินก็พยักหน้าตอบทำให้ฉันเอื้อมมือเช็ดเม็ดเหงื่อที่เกาะติดอยู่บริเวณใบหน้าหล่อให้
"ไปนอนพักก่อน" ฉันบอกคนตรงหน้าออกไป ซึ่งไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเขาเป็นอะไร แค่กำลัง...แพ้ท้องแทนเท่านั้น ฉันไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ตัวเองแทบไม่เคยมีอาการอะไรแบบนี้เลย มีง่วงนอนบ้าง อ่อนเพลียบ้าง เหนื่อยง่ายบ้างตามประสา ผิดกับร่างสูงที่ได้กลิ่นอะไรพลันเวียนหัวจะอาเจียนอยู่ตลอดเวลา
"แฮ่ก..." พี่มาร์ตินเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงหรูพร้อมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เอาจริง ๆ เห็นแบบนี้ ฉันก็รู้สึกสงสารเขานะ
"แล้วจะไปทำงานไหวไหมเนี่ย" ฉันมองหน้าถามคนตัวสูงออกไป
"พี่ลาแล้ว" ปากหนาตอบกลับมาเสียงอ่อน
"ไม่ไหวใช่ไหม"
"เปล่า"
"ฮะ" ฉันก็ทำหน้างงไม่เข้
