“ท่านอ๋อง...เจ็บตรงไหนหรือไม่...!!” เซี่ยหมิงหลันรีบเข้ามาดูท่านอ๋องแต่ขนาดท้องที่อุ้ยอายนั้นไม่สามารถก้มลงได้ จึงมีเพียงเส้าเฉียนกับจื่อตันที่ยืนอยู่ด้านนอกช่วยพยุงท่านอ๋องขึ้นไปนั่ง
หมิงหลันให้สองสาวใช้เอาน้ำมาเพื่อนางจะเช็ดหน้าให้กับท่านอ๋อง แต่ใบหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงทำให้นางซ่อนรอยยิ้มไว้มิได้
“เจ้าขำอันใด”
“ลองส่องคันฉ่องดีหรือไม่เพคะ จะได้เห็นใบหน้าพระองค์” แค่นี้ยังน้อยไป เขาควรรับรู้ว่าในตำหนักเป่ยจิ้งอ๋องที่แสนภาคภูมิใจของเขานั้นมีอะไรที่เน่าเฟะมากมาย
“เจ้ารู้อยู่แล้ว”
“หม่อมฉันจะทราบได้อย่างไรเพคะ มิใช่พระองค์หรอกหรือที่สั่งให้คนเอาอาหารเน่าเสียพวกนั้นมาให้หม่อมฉัน”
“ข้าจะร้ายเพียงใด ก็ไม่ใจไม้ใส้ระกำทำกับคนท้องได้ลงคอ”
เซี่ยหมิงหลันมิได้พูดอันใด เพียงแต่นวดยาแก้ฟกซ้ำให้เขาที่ศีรษะ ปล่อยให้เขาคิดตัดสินใจเอาเองเถิด
“ข้าสั่งให้คนเอาอาหารมาแล้ว กินซะอย่าให้ลูกข้าต้องอ
