ร่างของเว่ยซือหลางถูกหามเข้ามาในกองทัพ เหวินไท่สั่งให้หมอเข้ามาดูอาการของเขา อย่างเร่งด่วน “เอายาที่ดีที่สุดเข้ามาใช้โดยไม่ต้องหวงแหนยาใด ชีวิตคนสำคัญกว่า”
“ทูลไท่จื่อ...อาการท่านอ๋องสาหัสยิ่งนัก” หมอทหารใบหน้าคร่ำเครียด เพราะจากที่เสียเลือดมากยังไม่ฟื้นตัวดีวันที่ก็ไปถูกคมหอกเป็นแผลฉกรรจ์
“รักษาเขา รักษาให้หาย”
เสียงกร้าวสั่งอย่างเคร่งเครียด และต้องการจะไปดูเซี่ยหมิงหลันกับหลานชายที่ล่วงหน้ามาก่อน เมื่อมาถึงก็เห็นนางเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับหลายชาย
“เขาเป็นอันใดหรือไม่”เมื่อเห็นเด็กน้อยหลับไม่ตื่นคนเป็นน้าเช่นเขาเกิดกังวลใจ ยามนี้หลิงเซียวไปจัดการเหยียบแคว้นเทียนหนิงแล้ว
“เขาเพียงหลับไป” หมิงหลันถอนหายใจ โล่งอกที่ลูกชายปลอดภัยแล้ว
“ทางโน้นเป็นเช่นไรบ้าง”
“เรียบร้อยดีเจ้าไม่ต้องห่วง ห่วงก็แต่ซือหลางเถอะ อาการสาหัสไม่รู้จะรอดหรือไม่” เหวินไท่เองก็กังวลเช่นกัน เพราะเจ้าหมาบ้ามันเดื
