ปลายยาวโหย่ว(ประมาณ 18.00 น) ซูเจียกลับมาพร้อมหีบผ้าหลายหีบ ทำให้หมิงหลันเริ่มเบาใจ กลัวว่าคนของท่านอ๋องจะจับได้เสียแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มส่งคนมาแฝงในตำหนักของนาง ต่อไปมิรู้ว่ามาวุ่นวายกับนางเช่นไรอีก
“เป็นอย่างไรได้เรื่องหรือไม่”
“เพคะ” ซูเจียวพยักหน้า และตอบรับเบา ๆ แล้วให้คนขนหีบผ้าเข้าไปไว้ด้านในพร้อมกับปิดประตูเสีย
“ท่านอ๋องส่งนางกำนัลมาหลายคน พวกเจ้าจัดการให้อยู่ห่างตำหนักข้าให้มากที่สุด พาไปปลูกต้นไม้ใบหญ้าซักล้างที่ใดก็ได้ แต่อย่าให้เข้าใกล้พวกเราจนเกินไป”
“เพคะพระชายา นี่เพคะจดหมาย” นับว่านางออกไปคราวนี้ถูกจังหวะยิ่งคารวานพ่อค้าเร่กลับมาพอดี และได้รับจดหมายตอบกลับจากซื่อจื่อมาด้วยจึงเอามันออกจากสาบเสื้อยื่นให้เจ้านายของตน
“นับว่าดียิ่ง... เจ้ารีบออกไปจัดการที่ข้าสั่ง เดี๋ยวคืนนี้ท่านอ๋องเสด็จมา” เซี่ยหมิงหลันรับรู้ว่าไม่มีผู้ใดในจวนแห่งนี้ห้ามปรามสิ่งใดได้ หากผู้เป็นใหญ่ของจว
