"น้องไม่ลำบากอันใดเจ้าค่ะท่านพี่" เมื่อเห็นผู้เป็นพี่ชายที่หวังดีกับตนเองเสมอมา ทำให้ตัวเองกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ตลอดแต่งงานจนคลอดลูกและหนีมา นางเหมือนอยู่ตัวคนเดียวและโดนรังแกมาตลอด บุรุษผู้นั้นมิเคยเห็นใจนางเลยสักนิด
“เขาชื่อว่าอะไร”
“จื่อเซิ่งเพคะ” หมิงหลันหันไปตอบองค์ไท่จื่อ
เหวินไท่หยิบป้ายหยกพกที่ตนเองได้รับพระราชทานจากเสด็จแม่มาวางบนตัวเด็กน้อยในห่อผ้านี้
“จื่อเซิ่งหลานน้า ต่อไปนี้น้าจะเลี้ยงเจ้าเอง” หลังจากได้ยินบุรุษแปลกหน้าคุยด้วย รอยยิ้มของเด็กน้อยกับเสียงอ้อแอ้สร้างเสียงหัวเราะให้กับบุรุษทั้งสาม จนหมิงหลันเองก็อดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้
“กระหม่อมว่าให้องค์ไท่จื่อเลี้ยงคงมิดีเท่าไหร่กระมัง หลานกระหม่อมน่าจะเป็นคนเจ้าเล่ห์” อู๋หลิงเซียวขัดขึ้น เขาเป็นพี่บุญธรรมของเหวินไท่ และรู้ว่าเจ้าหมอนี่แสบสันเพียงใด ขนาดฝ่าบาทต้องยกให้เขาปราบมิใช่คนธรรมดาที่จะตามเขาได้ทัน
“ท่านกล่าวหนัก
