เว่ยซือหลางนั่งขบคิดมาค่อนวันแล้ว ทำอย่างไรก็ไม่เห็นทางที่จะง้องอนภรรยาได้เลย นับวันนางยิ่งเหิมเกริมข่มขู่สามีเช่นเขา แต่มีหรือคนเช่นเว่ยซือหลางจะเกรงกลัวภรรยา
แต่...มีดของนางนั้นคมยิ่ง...เสามังกรข้าอันตรายนัก ยามเห็นคมมีดสะท้อนกับแสงแล้วแยงเข้าตาจนแสบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าขาดได้ในฉับเดียว ●▂●
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดเสียวไปทั่วลำเสา พลันเขาก็ได้ความคิดบางอย่างขึ้น
‘หรือข้าจะสั่งทำเสื้อเกราะให้เสามังกรของข้าดี’
ท่าทางของท่านอ๋องเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวเศร้า ทำให้คนสนิทอย่างเส้าเฉียนและจื่อตัน มองหน้ากันด้วยความกังวล
“เจ้าว่าท่านอ๋องเศร้าเสียใจจนเลอะเลือนหรือไม่”
“นั่นสิ แค่พระชายาไม่หายโกรธถึงกับ”
“เห้อ...!” แล้วทั้งสองก็ออกมานั่งตรงบันไดหน้าประตูตำหนักเท้าคางมองไปด้านนอก ขบคิดหาวิธีช่วยเหลือผู้เป็นนาย
เซี่ยหมิงหลันอุ้มลูกชายออกมารับลมที่สวนด้านนอก เรียกรอยยิ้มดีให้กับจื่อเซิ่ง จนนางอดที่
