จางลี่เดินทางถึงเซินเจิ้นอย่างปลอดภัย โดยมีคนในครอบครัว ยกเว้นพี่รองกับแม่ที่ไปทำงานที่เซี่ยงไฮ้ น้ำตาแห่งความปลื้มปิติปริ่มที่ขอบตาของจางลี่
เธอไม่คิดว่าครอบครัวจะต้อนรับเธอขนาดนี้ ทั้งที่เธอเป็นเด็กเกเรไม่เชื่อฟัง ทั้งยังอกตัญญูคิดจะตัดครอบครัวที่รักเธออย่างแท้จริงทิ้งไปเสีย
ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในบ้านชโลธร ไม่มีวันไหนที่เธอไม่คิดถึงบ้าน เมื่อมีครอบครัวจริง ๆ เธอพบว่าไม่ง่ายเลยที่จะรักษามันไว้ นึกอิจฉาพ่อกับแม่ที่พบรักแท้ของกันและกัน
“พ่อ...!” จางลี่เรียกผู้เป็นบิดาปากสั่นเสียงเครือ น้ำตาไหลพรากลงบนใบหน้าหยดแล้วหยดเล่า จนผู้เป็นบิดาต้องดึงมากอดไว้
“กลับบ้านเรานะ พ่อขอโทษที่เคยว่าเราเป็นลูกนอกคอก พ่อรักลูกนะ” ผู้เป็นพ่อเองก็เสียใจ ตอนนั้นเขาโกรธลูกสาวและพ่นคำที่ไม่ควรพูดออกไปมากมาย ทั้งยังสั่งตัดขาด จนทำให้คนอื่นรังแกเอาได้
“หนู...หนู...ฮึก...หนูขอโทษ...หนูผิดไปแล้ว”
