(คราม)
วันต่อมา
06.25 am.
"เฮ้อ"
เกิดมาไม่เคยเข้าวัดแบบนี้ แต่เพราะโสนผมจึงรีบตื่นและตรงมาที่วัดด้วยความร้อนใจ ผมนั่งอยู่บนรถขณะที่สายตาก็มองจ้องไปที่กลุ่มแม่ชีที่กำลังยืนคุยกันอยู่เหมือนกำลังจะไปไหนกันสักที่ แต่ผมยังไม่เห็นแม่ของโสนกับเธอเลยจนตอนนี้
พรึ่บ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาโสน ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อจู่ๆคนที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตารอกำลังเดินออกมาจากที่พักตรงมาที่ผม โสนเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมมารอส่วนผมเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบลงจากรถไปรอเธอทันที
"พี่กำลังจะโทรหาเธอพอดี"
"คุณครามคะโสนมีเรื่องที่ต้องขอคุยด้วย"
"พี่ว่าโสนไปหาหมอก่อนแล้วค่อยคุยกันดีไหม?"
"โสนไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ตอนนี้โสนอยากคุยกับพี่"
โสนเงยหน้ามามองผมด้วยใบหน้านิ่งเรียบเหมือนความรู้สึกบางอย่างมันแปลกไปจนผมต้องเอื้อมมือไปประคองใบหน้าเธอไว้ และขมวดคิ้วมองโสนด้วยความสงสัย
"เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่อยู่ที่นี่?"
"โสนอยา
