(คราม)
เวลาต่อมา
พรึบ!
"โสนเดินไหวจริงๆนะคะ!"
ผมถอนหายใจมองโสนที่กำลังเดินโซเซจนเกือบจะล้มไปกับพื้น และถ้าผมไม่รั้งเอาไว้เมื่อกี้เธอคงได้ไปนั่งอยู่บนพื้นแล้ว
"เชื่อก็บ้าแล้ว"
"โสนไม่อยากให้ท่านประธานเป็นห่วง ทั้งๆที่ดื่มเองด้วย"
"เธอดูคอแข็งนะโสน แต่เล่นดื่มไปมากขนาดนั้นมันก็เมาได้รู้ใช่ไหม?"
"ค่ะ" โสนตอบเสียงเบา พร้อมกับเหลือบมามองผม "คุณครามไม่อึดอัดใช่ไหมคะ?"
"อึดอัดเรื่องอะไรครับ?"
"เรื่องกลิ่นของโสน"
"ไม่"
มันแน่นอนสิว่ากลิ่นของโสนไม่ได้ทำให้ผมอึดอัด มันทำให้อย่างอื่นมันอึดอัดมากกว่า
"จนตอนนี้โสนก็ยังสงสัยว่าทำไมคุณครามถึงได้กลิ่น" โสนเงียบไปในตอนที่เรากำลังยืนรอลิฟต์ "ทั้งๆที่ไม่มีใครได้กลิ่นตัวโสนเลย"
"ไม่มีเลยเหรอ?"
"ค่ะ เพื่อนๆที่โสนสนิทด้วยไม่มีใครได้กลิ่นตัวโสนเลยแม้แต่พ่อกับแม่"
ผมเอียงใบหน้ามองโสนด้วยความสนใจ เพราะเรื่องที่เธอพูดให้ฟังมันเป็นข้อมูลได้เป็นอย่างด
