Ep. 2
1582 Words
Ep.2
Pair talk.
10.00 น.
ฉันเดินเข้ามาในบ้านด้วยความเหนื่อยล้า และมีอาการเบลอนิดหน่อยจากการไม่ได้นอน
ก็แน่ล่ะ จะให้เอาเวลาไหนไปนอน ฉันเพิ่งบินกลับมาจากไปเรียนที่อังกฤษ ถึงไทยก็เกือบจะเที่ยงแล้ว กว่าจะทำนั่นนู่นนี่เสร็จอีก พอตกเย็นมายัยน้ำขิงเพื่อนตัวดีของฉันมันก็ชวนออกไปเที่ยว หลังจากนั้นฉันก็ไปต่อกับผู้ชาย แล้วก็กว่าจะกินกันเสร็จก็เกือบสว่างแล้ว
ที่จริงฉันก็เผลอหลับไปแล้วแหละเพราะความเหนื่อย แต่หลับไปไม่ได้เท่าไหร่อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกตัวขึ้นมา และเห็นผู้ชายคนนั้นหลับอยู่ ฉันก็เลยตัดสินใจฝืนร่างกายตัวเองลุกไปใส่เสื้อผ้า และออกมาจากโรงแรมนั้นทันที
ถ้าให้พูดตรงๆ คือฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ค่อนข้างเลือก ถือตัว แต่รักสนุก และ 'วินเซนต์’ เขาก็คือหนึ่งในผู้ชายที่ฉันเลือกที่จะสนุกด้วย แต่ไม่ได้คิดที่จะสานต่อใดๆ หากก็ต้องยอมรับว่าเซ็กซ์ของวินเซนต์ถูกใจฉันมาก
ตอนแรกฉันรู้สึกขัดใจที่เขาจูบฉัน เพราะฉันไม่เคยให้ใครจูบเลย และพอเขาจูบฉันไปได้แป๊บนึง ฉันก็รู้สึกว่ารสจูบของผู้ชายคนนี้ไม่ได้แย่และค่อนข้างที่จะเร่าร้อนถูกใจฉันมาก ฉันก็เลยตัดสินใจจูบตอบเขาไปในที่สุด...
"ออกไปแรดตั้งแต่เมื่อคืน พอเช้าก็เดินขาถ่างกลับมา เจริญจริงๆ!"
ฉันหันขวับไปมองคนที่ส่งเสียงแขวะมา ในขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดบ้านด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ฉันไม่เจอยัยนี่มาเป็นปีๆ นิสัยก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสินะ!
ต่ำยังไงก็ต่ำอย่างนั้น
"ยังไงล่ะจ๊ะลูกแพร ได้กี่คนล่ะคะเมื่อคืน ท่าทางจะสนุกเลยสินะ เดินขาถ่างมาเชียว" 'อีรี่' เมียคนใหม่ของพ่อเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน พร้อมกับใช้สายตามองฉันอย่างเหยียดหยัน จริงๆ เธออายุมากกว่าฉันแค่ไม่กี่ปีเองนะ แต่นางก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น 'แม่เลี้ยง' ของฉัน ก็เพราะว่ายัยนี่มันร่านเข้ามาเสนอตัวให้พ่อฉันไง
แล้วฉันจะไม่อะไรกับใครเลยนะ ถ้ายัยนี่ไม่เริ่มแซะหรือกระแหนะกระแหนฉันก่อน และฉันก็ไม่ใช่พวกยอมคนซะด้วยสิ มันก็เลยทำให้ฉันกับยัยนี่กลายเป็นศัตรูกันไปเลยโดยปริยาย
เรื่องของเรื่องก็คือยัยนี่อิจฉาที่พ่อให้ฉันไปเรียนต่างประเทศ แต่นางไปไม่ได้เพราะต้องอยู่ปรนเปรอพ่อฉัน
ก็ช่วยไม่ได้นะ เข้ามาในสถานะเมียก็ต้องทำหน้าที่เมียสิ ดันสาระแนอยากได้นั่นอยากได้นี่โดยไม่ดูสาระรูปของตัวเอง
"จะไปไหนก็ไป อย่ามาหาเรื่องฉันแต่เช้า" ฉันเอ่ยปากไล่เธอไปพร้อมทำหน้าเซ็งและเบื่อหน่ายใส่ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำกับใครจริงๆ ฉันเหนื่อย!
"อุ๊ปส์! นี่ให้ผู้ชายเอาจนหมดแรงเลยเหรอจ๊ะ"
"ถ้าทำไม่ได้เหมือนฉันก็เงียบปากเน่าๆ ของเธอไปซะ!"
"อุ๊ยตายแล้วลูกแพร ก็คนเรามันไม่ได้แรดเหมือนกันทุกคนนิจ๊ะ จะให้ไปแรดทำเหมือนลูกแพรได้ยังไงล่ะ"
"ใช่! เธอไม่ได้แรดเหมือนฉันหรอก แต่อย่างเธอน่ะเขาเรียกว่า...ร่าน"
"!!"
"หึ แล้วก็นะ! ไม่รู้ว่าไปร่านอีท่าไหน ถึงได้ผู้ชายแก่คราวพ่อมาเป็นผัว"
"อีแพร!"
"อ้อ! ฉันลืมไปว่าหล่อนมันจน! ก็เลยต้องเอาผู้ชายรวยๆ มาทำผัว! แถมยังเอาไม่เลือกอายุอีกต่างหาก" ว่าจะไม่ตอบโต้ยัยนี่แล้วนะ แต่ก็ไม่ยอมหยุดเอง ก็ช่วยไม่ได้ ถ้าคันมากนักก็จะจัดให้!
"กรี๊ดดดด! อีแพร! มึงว่ากูเหรอ"
พ่อคงออกไปทำงานแล้วสินะ ยัยนี่ถึงได้กล้ากรี๊ดเสียงดังลั่นบ้านขนาดนี้ ฉันกรอกตาอย่างรำคาญก่อนจะเลิกสนใจ แล้วหมุนตัวเพื่อที่จะขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง
หมับ!
พรึ่บ!
"อย่าเอามือสกปรกๆ ของเธอมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน!" ฉันรีบสะบัดมืออีกฝ่ายออก พร้อมกับมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจทันที หลังจากคนที่อยู่ตรงหน้ายื่นมือมาคว้าแขนฉันในขณะที่ฉันกำลังจะได้เดินขึ้นบันไดไป
"โถ่ๆ คิดไปเองหรือเปล่าจ๊ะว่าตัวเองสะอาด ไม่แน่นะ เผลอๆ เธออาจจะสกปรกมากกว่าฉันซะอีก ร่างกายเธอน่ะผ่านมากี่คนละล่ะจ๊ะ หืม? …แต่ดูท่าแล้วก็น่าจะเยอะแหละเนอะ ไม่เป็นไรนะ สมัยนี้มีหมอเก่งๆ เยอะเลย ไว้ไปทำรีแพรเอาก็ได้"
ฉันกำมือตัวเองแน่น พยายามที่จะข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ แต่ฉันว่าฉันคงทนไม่ได้นานหรอก อีกไม่นานผู้หญิงที่ยืนปากดีใส่ฉันอยู่ตรงหน้าคงได้ปากแตกแน่ๆ ถ้ายังไม่หยุดฉอดใส่ฉัน!
"ว่าไงจ๊ะลูกแพร ไปมั้ย เดี๋ยวแม่ไปขอคุณพ่อให้...!!!" ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ความอดทนฉันก็หมดลง ฉันใช้มือกำหมัดแน่นๆ และฟาดไปที่สันจมูกปลอมๆ ของมันทันที!
ปัก!!
"ปากดีนักใช่มั้ย!"
"อะ...อีแพร!!!" รี่ยกมือขึ้นมาแตะเบาๆ ที่จมูกตัวเอง แล้วไม่นานก็แผดเสียงใส่ฉันเสียงดัง เมื่อมีเลือดไหลออกมาจากจมูกของตัวเอง
"ปากดีอีกสิ! ปากดีให้มากกว่านี้สิ!" ฉันทิ้งกระเป๋าชาแนลใบหรูลงพื้น แล้วพุ่งเข้าไปกระชากผมของรี่ ทำให้มันต้องแหงนหน้าขึ้นพร้อมกับส่งเสียงน่ารำคาญออกมา
"กรี๊ดดดด! อีแพร! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ!" มันแผดเสียงใส่ฉันและพยายามที่จะจิกหัวฉันกลับ
"ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้อยู่ใครอยู่มัน ทำไมชอบมาสาระแนเรื่องของฉัน!" ฉันไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลและยอมรับความจริงไม่ได้ ฉันโอเคและรับได้ถ้าพ่อจะมีเมียใหม่ เพราะฉันเข้าใจว่าพ่อฉันท่านก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ที่มีความต้องการและต้องการที่จะมีคู่ครอง แต่คนที่พ่อเลือกมามันไม่รักดี ไม่ยอมที่จะอยู่ดีๆ เอง! มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ
"อร๊ายยย!! ปล่อยกูนะ!!"
ตุ๊บ! เพี้ยะ!!
คราวนี้ฉันผลักให้รี่ล้มลงไปนอนที่พื้น แล้วรีบตามขึ้นไปคร่อมเอาไว้ และไม่รอช้าฉันก็จัดการฝากนิ้วทั้งห้าของตัวเองไว้บนหน้านางรัวๆ ทันที เพื่อที่จะไม่เปิดโอกาสให้เธอเป็นฝ่ายมาทำร้ายฉันกลับ
เพี้ยะ!! เพี้ยะ!! เพี้ยะ!!
"จำใส่สมองโง่ๆ ของมึงเอาไว้ ว่ากูไม่ใช่คนที่มึงจะมาปากดีใส่ได้!"
"คอยดูนะ!! ถ้าคุณเกริกกลับมากูจะฟ้องคุณเกริกว่ามึงทำร้ายกู!"
"เชิญ! อยากจะฟ้องว่าอะไรก็เชิญ!"
"กรี๊ดดดดดดดด!!!" นังรี่กรี๊ดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อฉันต่อยซ้ำไปที่จมูกของมัน ไหนๆ ก็จะได้แก้แล้วก็แก้ไปให้มันสุดๆ เลยละกัน
"ยังจะปากดีอยู่อีกมั้ย"
"กรี๊ดด!! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยรี่ด้วย!!"
"แหกปากให้ตายก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยมึงหรอก!" ฉันเห็นพวกแม่บ้านยืนหลบอยู่มุมแอบดูเหตุการณ์ตั้งแรกแล้ว แต่พวกนั้นก็ไม่กล้าเข้ามาช่วยยัยนี่หรอก เพราะถ้าเป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ก็จะรู้จักฉันดี อยู่ทีมฉันทั้งนั้น ไม่มีทางเข้ามาช่วยยัยนี่แน่นอน
แต่ถ้าเป็นแม่บ้านเด็กๆ ที่เข้ามาใหม่ตอนฉันไปเรียนที่อังกฤษ อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่าพวกเธอจะทีมใคร แต่ที่แน่ๆ คงไม่มีใครเข้ามาช่วยยัยนี่ตอนนี้แน่
"อร๊าย!! อีแพร! หยุด!!"
"เหอะ! หยุดเหรอ ตอนกูบอกให้มึงอย่ามาหาเรื่องกูทำไมมึงไม่ยอมฟัง!?" พูดจบฉันก็กระชากหัวยัยรี่ขึ้นมา ก่อนจะโขลกลงกับพื้นทันที ซึ่งอีกฝ่ายก็เอาแต่ปัดป่ายและพยายามจะข่วนหน้าฉันคืน ก็ทำได้แค่ข่วนนั่นแหละ! หึ! บอกเลยว่าถ้าฉันได้โมโหแล้ว คงลงไม่ได้ง่ายๆ ถ้ายัยนี่ไม่สลบไปซะก่อนฉันก็คงไม่ยอมหยุด!
ฉันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและมองร่างที่สลบไปด้วยสายตาเหยียดหยัน ไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ เก่งได้แค่นี้ก็ยังจะเก่งอีกนะ
สักพักฉันก็เดินกลับไปหยิบกระเป๋าที่ถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสะพายอีกครั้ง ก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้านที่ยืนหลบมุมแอบดูเหตุการณ์อยู่
"เธอ"
"!! คะ...คะ?" เธอสะดุ้งตัวและขี้นิ้วเข้าหาตัวเองหน้างงๆ
"เธอนั่นแหละ เรียกรถพยาบาลมาเก็บยัยนี่ที" พูดจบฉันก็หมุนตัวเดินขึ้นไปพักผ่อนบนห้องของตัวเองทันที โดยไม่ได้หันกลับไปสนใจอะไรที่ทำไว้ทั้งสิ้น...
- Writer
