“ก็ลุงสังเกตเอาหนะ เวลาได้กินอะไรที่ชอบ หนูนาราจะมีความสุข ยิ้มหวานตลอดเลยนี่จ๊ะ”
เขาตอบเสียงหวาน จ้องหลานสะใภ้ตาเชื่อม
“ขอบคุณลุงเดชมากนะคะที่คอยดูแลใส่ใจหนู ไม่เหมือนภูเลย คบกันมาตั้งนานจนแต่งงานกัน เขายังไม่รู้เลยว่าหนูชอบอะไร ไม่ชอบอะไร”
นาราบอกด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ ก่อนสีหน้าสะสวยที่เคยเปื้อนรอยยิ้มจะสลดลงนิด ๆ
“อย่าไปนึกถึงอะไรที่ทำให้หนูนาราไม่สบายใจดีกว่านะจ๊ะ วันนี้ลุงพาหนูมาเที่ยว หนูก็ใช้โอกาสนี้ปลดปล่อยและตักตวงความสุขให้เต็มที่ดีกว่า แล้วเดี๋ยวเรื่องเจ้าภูลุงจะคุยกับมันให้ ดีมั้ย?”
“ขอบคุณลุงเดชมาก ๆ เลยนะคะ ลุงเดชน่ารักที่สุด”
หลานสะใภ้สาวส่งยิ้มให้ ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งทานอาหารกันอย่างเพลิดเพลินจนกระทั่งอิ่ม
“เดี๋ยวเราออกไปขับเรือเล่นกันดีกว่า ลุงให้คนเตรียมทั้งเรือและของสำหรับปิกนิกไว้แล้ว บ่ายแก่ ๆ วันนี้แดดไม่แรงด้วย หนูนาราว่าไงจ๊ะ อยากไปมั้ย?”
เดชเดชาเอ่ยชวน
