7
หลายวันผ่านไป
ข้าวเม่ายังคงเล่นซุกซนและอ้อนขอลุคให้ทำกายภาพบำบัด เธออยากให้เขาเดินได้เร็วๆ แต่เขาก็ปฏิเสธอยู่ร่ำไปจนกระทั่งวันนี้ ข้าวเม่าซอกแซกถามขณะอยู่บนเตียงตอนดึก
"ทำไมคุณลุคไม่ยอมทำกายภาพบำบัดอ่ะ"
"อายหรอไปกับคนพิการอย่างฉัน" เขาหันไปมองเด็กที่นอนคว่ำ เท้าคางมองเขาอยู่ก่อน
"เปล่านะ แค่อยากให้เดินได้ จะได้วิ่งเล่นกับข้าวเม่าไง 555" ว่าแล้วเธอก็หัวเราะคิกคักชอบใจ เธอก็พูดไปแบบนั้น ใครจะให้เขาไปวิ่งเล่นกับเธอล่ะ
"ฉันไม่ใช่เด็ก" มันก็แน่นอนอยู่แล้ว
"ถ้าคุณลุคไม่อยากให้ใครแตะตัว ก็ส่งข้าวเม่าไปเรียน ข้าวเม่าจะเป็นคนทำให้คุณลุคเอง" เธอพูดท่าทางเอาจริง อยากให้ลุคกลับมาเดินได้เร็วๆ เธอจะได้เป็นอิสระเสียที ชีวิตอิสระที่วาดฝันมาตลอด
"ไปนอน"
"น๊าๆ คุณลุค" ครั้งนี้เธอลุกขึ้นนั่งเขย่าแขนอ้อน แต่เขากลับปัดมือเล็กออก บอกเสียงห้วน
"รำคาญ"
"ทำไมอ่ะ ไม่อยากเดินได้หรอ? " เธอขมวดคิ้วยุ่ง มี
