พุดมาลัยมองไปก็เห็นว่ารถโดยสารกำลังรอเข้าป้าย ฝ่ายเฟอนันเดสก็รออยู่ พุดมาลัยลังเล ตัดสินใจไม่ถูก ในที่สุดก็ตัดสินใจขึ้นรถไปกับเขาก่อน
“เฮ้ย โบว์ไปไหน ไหนแกว่าไม่ไป” ดาริกาวิ่งตามแต่ถูกคาร์เตอร์ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนเดินมาขวางไว้ ทำให้คนกำลังเป็นห่วงเพื่อนชะงักกึก ก่อนจะถลึงตาถามเสียงเข้ม
“คะ คุณมาขวางฉันไว้ทำไม”
“ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณกลับบ้าน”
ดาริกาจำคาร์เตอร์ได้ พร้อมกันนั้นสมองก็สั่งการทันทีว่าไม่ควรไปกับเขา ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายหวือ ถอยหลังกรูด เธอจะไปกับเขาได้ยังไง ถ้าหากว่าเขาส่งไม่ถึงบ้านแต่ทำมิดีมิร้ายเธอกลางทางจะทำยังไง ก็ดูหน้าอีกฝ่ายสิ เคยยิ้มบ้างหรือเปล่ายังไม่รู้เลย กินอะไรเป็นอาหารสงสัยหนีไม่พ้นขนมหวานถึงได้ดุแบบนี้
“ฉันไม่ไปกับคุณหรอกเราไม่เคยรู้จักกัน ถอยไป โน่น รถฉันมาแล้ว” ดาริกาบอกชัดเจนเป็นภาษาอังกฤษเพราะเข้าคอร์สเรียนภาษาอยู่ เลยฟังและตอบโต้ได้
“เดี๋ยวก่อนสิ”
“จะบ้
