พุดมาลัยนิ่งงันไปก่อนจะน้ำตาซึมออกมา ทำให้ดาริกาแน่ใจทันทีว่าที่เธอคิดไว้เป็นจริง พุดมาลัยพลาดท่าให้เฟอนันเดส ดาริกากำมือแน่น ดึงเพื่อนเข้ามากอด ปลอบประโลม
“เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ” ดาริกาอดโมโหแทนเพื่อนไม่ได้ “ไม่เป็นไรนะโบว์ แกมีฉันอยู่นะ อะไรที่เสียไปแล้วช่างมันเถอะ”
พุดมาลัยพยักหน้า “ขอบใจแกมากนะดา ฉันแค่อ่อนแอไปนิดหน่อยเท่านั้น เรื่องของฉันกับเขา ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ฉันว่าฉันจะถอยจากเขาแล้วล่ะ ฉันควรตัดใจจากเขาไม่ควรโลกสวยว่าตัวเองจะกลายเป็นซินเดอเรลลา”
ดาริกาบีบมือเพื่อน “โบว์ แกต้องเข้มแข็งนะ อย่าให้ความผิดพลาดครั้งเดียวมาทำลายชีวิตที่เหลือ”
“ฉันรู้แล้วล่ะ ขอบใจแกมากนะดา ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อน แกจะกลับไปหยิบของไม่ใช่เหรอ รีบไปเถอะเดี๋ยวจะดึก”
ดาริกาเกือบลืมไปว่าโกหกเพื่อนแบบนั้น “ชะ ใช่ เดี๋ยวฉันกลับไปหยิบของก่อน แกไม่ต้องห่วงฉัน”
“งั้นแกไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็จ
