“ผมมาซื้อของ แล้วต้องการจ่ายเงิน ถ้าไม่มายืนอยู่ตรงนี้แล้วจะให้ไปจ่ายที่ไหนไม่ทราบ” น้ำเสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความกวน
“ไอ้คนบ้า อย่ามากวนนะ” ดาริกาแหวอีก
“เอ้า ผมมาซื้อจริงๆ นี่ไง ดูสิ” เขาวางชุดเดรสสีสวยหลากหลายชุดบนเคาน์เตอร์ทำให้ดาริกามองค้าง พูดไม่ออก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ชี้มือไปที่พนักงานขาย
“นู่น ถ้าคุณคิดจะซื้อชุดพวกนี้จริงๆ ไปให้พนักงานขายเป็นคนเอามาให้ฉัน ฉันต้องยิงบาร์โค้ดก่อน” ดาริกาบอกอย่างหงุดหงิด แต่ก็แอบเหล่มองชุดสวยๆพวกนี้ แล้วก็นิ่วหน้า ย่นจมูก “ซื้อไปให้แฟนเหรอ น่าสงสารนะใครได้คุณเป็นแฟน เพราะคุณมันเป็นพวกฉวยโอกาส ดีแต่รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้”
คาร์เตอร์รู้สึกว่าเขาใช้ชีวิตโสดมาสามสิบกว่าปียังไม่เคยขบขันได้มากเท่ากับการอยู่กับดาริกาไม่ถึงสองวัน อีกฝ่ายปากร้ายแต่ก็น่ารักไม่หยอก ทำให้เขาแก้เบื่อได้ รู้สึกชีวิตมีสีสัน จนเขาเกือบจะได้สีแดงติดปลายลิ้นเป็นการตอบแทน
“คุณไม่มีทางส
