เมื่อมาถึงคอนโดวิวาห์ก็อุ้มลูกลงลงจากรถใส่รถเข็นเหมือนเดิมพร้อมกับกระเป๋านมและของใช้เล็กน้อยของเด็กน้อยที่เตรียมออกไปด้วยทุกที่เข็นเดินตามผืนป่าเข้าใปในคอนโดโดยที่เธอไม่ให้เขาช่วยเข็นอย่างที่เขาต้องการ
“ว่ามาสิคะ” เมื่อถึงห้องวิวาห์ก็นั่งลงโดยรถเข็นลูกอยู่ด้านซ้ายมือของเธอเหมือนกับผืนป่าที่อยู่ด้านขวามือของเธอ
ตำแหน่งที่เขาสามารถมองเห็นลูกน้อยในรถแต่กลับไม่สามารถเข้าถึงได้เพราะมีเธอขั้นกลางอยู่
“.....” ผืนป่ามองเด็กน้อยในรถเข็นที่หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตา แก้มตุ้ยอมชมพู คิ้วเป็นรูปเห็นได้ชัด ดวงตาที่หลับอยู่ทำให้เห็นแพขนตาที่งอนยาว จมูกโด่งรั้นมีดั้งตั้งแต่เด็กรับกับปากจิ้มลิ้มระเรื่อ
เด็กน้อยที่ตัวขาวจ้ำม้ำจนทำให้กระบอกตาเขาร้อนผ่าวกับการพลาดโอกาสได้รับรู้ตัวตนของลูกน้อยของตัวเองมานานนับปี
“ลูกชื่ออะไรหรอ” ผืนป่าถามออกไปด้วยความอยากรู้
“วาเลนค่ะ” วิวาห์เองก็ตอบอย่างไม่ได้ปิดบัง
วาเล
