วิวาห์นอนหอบหายใจเหนื่อยกับแรงปรารถนาที่เขามอบให้อย่างเร่าร้อนแต่กลับอ่อนโยน หลังจากทุกอย่างจบลงเขาทิ้งตัวซบซอกคอเธอปล่อยลมหายใจอุ่นๆออกมาโดยที่เธอไม่ได้ผลักไสและเบือนหน้าไปอีกทาง
กระทั่งเขาชันตัวตรงพร้อมกับไฟในห้องที่สว่างขึ้นเบาๆให้พอมองเห็นทุกอย่างก่อนที่ผืนป่าจะลุกไปหยิบทิชชู่กลับมาที่เตียงเช็ดลงมายังร่องแคบของเธอ
“.....” วิวาห์เบือนหน้าออกกับการกระทำที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยอย่างที่เธอจำได้ ตั้งแต่มีอะไรกันมาแทบจะนับนิ้วได้เลยว่าเขาทำแบบนี้กี่ครั้ง
“นอนเถอะ” เมื่อผืนป่าทำความสะอาดให้เธอเรียบร้อยเขาก็พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ได้เอาความน้อยใจไปลงกับเธอเลยสักนิด
แต่แววตาของเขากลับซ่อนความเสียใจไม่อยู่จนวิวาห์สังเกตเห็น
‘ตัวเองก็เคยประชดวาห์แบบนี้เหมือนกัน’ วิวาห์ว่าออกมากับสิ่งที่เขาเคยทำใส่เธอ ครางเรียกชื่อของผู้หญิงอีกคนอย่างตั้งใจทำให้เธอเสียใจ ‘สมน้ำหน้า!’
วิวาห์ไม่รู้สึกสงสารหรือเห็
