น้ำเสียงแผ่วเบาของผืนป่าดังขึ้นพร้อมกับดวงตาคมเฉี่ยวที่กำลังลืมขึ้นสบตากับเธอ
“แต่พี่รักวาห์นะ”
“พี่ป่าไม่ได้หลับหรอ!” วิวาห์ตกใจไม่น้อยจึงถามเขาเสียงดังอย่างลืมตัว
“หลับ แต่รู้สึกตัวตื่นตอนถูกยกเปลี่ยนเตียง” ผืนป่าตอบอย่างไม่ได้โกหก
“แล้วทำไมถึงเอาแต่หลับตาอยู่ตั้งนาน!” วิวาห์ว่าออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่เหมือนกำลังถูกเขาหลอก
“พักสายตา” คนเจ้าเล่ห์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“.....” วิวาห์ชักสีหน้าใส่เขาอย่างหงุดหงิดไม่น้อยก่อนมือของเธอจะถูกมือซ้ายของเขายื่นมาจับ
“ที่บอกว่ารักพี่ วาห์พูดจริงใช่ไหม” คำเรียกที่เขาได้ยินว่าเธอเกลียดเขามันเจ็บเข้าไปกลางอกแต่เขาก็ยอมรับและรู้ดี
แต่ใครจะไปคิดว่าต่อมาเขาจะได้ยินว่าเธอบอกรักเขา สิ่งที่เขาไม่กล้าคิดเลยว่าเธอจะยังมีเหลือให้กับเขาทั้งที่เธอไร้หัวใจกับเขาขนาดนั้น
“คิดว่าพี่ใกล้ตายแล้วก็เลยพูดไปแบบนั้น” วิวาห์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจพยายามดึงมือออกแต
