หวนกลับมารัก

เขามากับผัว 2

เขามากับผัว

หลังจากปรางขวัญกับชัยพฤกษ์เดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง จิรายุก็เดินเลี่ยง ๆ ออกมาเข้าห้องน้ำ พร้อมกับต่อสายหาเจ้านายหนุ่มเพื่อจะรายงานว่าวิศวกรที่ย้ายมาใหม่มาแล้ว ไม่นานปลายสายก็กดรับ

[เออ ว่าไงวะ]

"งานที่นู่นใกล้เสร็จยังพี่"

[ใกล้ละ อีกสักหน่อยก็คงกลับ แต่วันนี้กูไม่เข้าบริษัทแล้วนะ กูจะกลับบ้านเลย มีอะไรเอาไว้บนโต๊ะได้เลย]

"รับทราบครับ"

[เออ แล้วโทร. มามีไร]

"ผมจะโทร. มาบอกว่าวิศวกรที่ย้ายมาใหม่สองคนมาถึงแล้วนะ"

[มาแล้วก็ดี ดูแลพวกเขาดี ๆ ล่ะ]

"ดีแน่นอนครับผม พี่ไม่ต้องห่วง" จิรายุพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม ทำให้ภัท**นนเอะใจได้ไม่ยาก

[ผู้หญิง?] ภัท**นนเลิกคิ้วถาม

"โคตรสวยเลยล่ะ บอกเลยว่าสวยกว่าทุกคนที่พี่เคยคบมาเลยและสวยกว่าคนที่คบอยู่"

[ขนาดนั้นเลย?] ภัท**นนถามกลับอย่างขำ ๆ อยากรู้

จริง ๆ ว่าถ้าสวยกว่าที่เขาคบอยู่ คือจะสวยขนาดไหน

"สุด ๆ พี่ต้องมาเห็นเอง บอกเลยใจเต้นแน่นอน ตอนผมเจอหน้าเขาใจผมนี่เต้นรัว ๆ เลย แต่น่าเสียดาย..."

[เสียดายอะไรวะ]

"เขามากับผัว"

[เฮ้ย มาแพ็กคู่เลยเหรอวะ แห้วแดกเลยสิมึง] ภัท**นน

ว่าอย่างติดตลก บริษัทเขาไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่พนักงานจะคบหากัน หรือใครจะเป็นผัวเป็นเมียกันบริษัทก็ไม่มีกฎห้าม เพียงแต่อย่าให้กระทบกับเรื่องงานเท่านั้นเป็นพอ พูดง่าย ๆ คือต้องแยกแยะให้เป็นระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน

"มันปวดร้าวหัวใจมากเลยลูกพี่" จิรายุยกมือขึ้นมากุมอกข้างซ้าย แสร้งทำสีหน้าเจ็บปวด ทำราวกับคุยกันต่อหน้า

[เลอะเทอะ แล้วน้องจ๋าฝ่ายบุคคลของมึงล่ะ ไหนบอกว่าแม่ของลูกไง]

"น้องจ๋าอะแม่ของลูก ส่วนขวัญอะ แม่ทูนหัว" ว่าจบก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างถูกอกถูกใจ ทำให้โดนปลายสายพ่นคำด่าออกมาหนึ่งชุดใหญ่ ๆ ก่อนจะรู้สึกสะดุดกับชื่อที่ลูกน้องเพิ่งเอ่ยออกมา

ชื่อ ‘ขวัญ’ งั้นหรือ?

[เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้มึงบอกว่าคนที่เป็นแม่ทูนหัวมึงชื่ออะไรนะ] เขารู้ว่าคนที่ชื่อขวัญไม่ได้มีคนเดียวในโลก ชื่อออกจะโหลมากด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไม พอได้ยินเมื่อกี้เขากลับรู้สึก

แปลก ๆ

"ชื่อขวัญครับพี่ ชื่อจริงถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อปรางขวัญนะ"

[ปรางขวัญ...] คราวหนี้ภัท**นนถึงกับลมหายใจสะดุด ทวนชื่อที่จิรายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ชื่อนี้หายไปจากชีวิตเขาตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเป็นคนคนเดียวกัน ไม่มีทาง

"ฮั่นแน่! เงียบแบบนี้ อย่าบอกนะว่าได้ยินแค่ชื่อก็รู้สึกตกหลุมรักแล้วอะ ผมบอกแล้วไงว่าสวย สวยจริง ๆ สวยอย่างกับนางฟ้า"

ตอนนี้ภัท**นนแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่จิรายุพร่ำเพ้อออกมาเลย ในสมองเขาเอาแต่คิดว่าจะใช่ปรางขวัญคนเดียวกันกับที่เขาเคยรู้จักไหม จะใช่ปรางขวัญคนนั้นหรือเปล่า คนที่ทำให้หัวใจเขาแตกสลายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว...

ไม่ใช่หรอก

ภัท**นนได้แต่บอกตัวเองแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา โลกไม่ได้กลมขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ ก็แค่คนชื่อเหมือนเท่านั้นแหละ

"พี่! ลูกพี่ครับ ยังอยู่ในสายหรือเปล่าเนี่ย" จิรายุเรียกปลายสายเสียงดังเมื่อรู้สึกว่าปลายสายเงียบไปนานกว่าปกติ ภัท**นนรีบดึงสติตัวเองกลับมา ก่อนจะขานรับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งขรึมจนผิดปกติ

[เออ ยังอยู่]

"โธ่ ผมก็คิดว่าหัวใจวายตายไปแล้ว นี่แค่ชื่อนะเนี่ย ยังสวยขนาดนี้ อยากให้พี่มาเห็นตัวจริงฉิบหาย โคตรสวย"

[ถ้ามึงยังเพ้อเจ้อไม่หยุด พรุ่งนี้มึงได้เตรียมหางานใหม่ได้เลย] ภัท**นนบอกด้วยน้ำเสียงเอาจริง ไม่มีแววของความล้อเล่น ตอนแรกเขาก็รู้สึกขำ ๆ แต่ชื่อของผู้หญิงคนนั้นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เป็นความหงุดหงิดที่พร้อมจะพาลลงกับทุกสิ่งที่ขวางหน้า

"เฮ้ย!" จิรายุตามอารมณ์เจ้านายหนุ่มไม่ทัน ก่อนหน้านี้ยังอารมณ์ดี ๆ คุยเล่นกับเขาอยู่เลย ไหงตอนนี้มาอารมณ์เสียได้ยังไงกัน

[ไปทำงาน อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ] พูดจบภัท**นนก็กดตัดสายไปโดยไม่รอให้จิรายุได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะสะบัดศีรษะแรง ๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านที่ก่อตัวขึ้นมาให้พ้นไป

ก็แค่คนชื่อเหมือน

เขาจะไม่ยอมให้เพียงแค่ ‘ชื่อ’ ของผู้หญิงคนนั้นมาทำให้เขาเสียการเสียงานไม่ได้ เพราะสำหรับเขาแล้วผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีค่าพอให้เขาจดจำเลยด้วยซ้ำ

"หอมแก้มพี่ก่อน ไม่หอมพี่ไม่ให้นะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมชูรูปเล่มวิทยานิพนธ์หรือธีสิสของตัวเองขึ้นเหนือศีรษะ พลางเอียงแก้มไปใกล้ ๆ หญิงสาวที่อยู่ในชุดนักศึกษา

"ไม่เอา พี่ริวอย่าแกล้ง" หญิงสาวพยายามกระโดดยื้อแย่งรายงานเล่มนั้นที่เธอขอให้เขาเอามาให้ เพราะจะใช้เป็นตัวอย่างในการทำวิทยานิพนธ์เพื่อจบการศึกษาของตัวเอง "เดี๋ยวขวัญต้องไปทำงานต่ออีก วันนี้ขวัญมีนัดส่งงานกับลูกค้านะ"

"ก็แค่หอมแก้มพี่เอง พี่ก็ต้องรีบไปทำงานเหมือนกัน อะ หอมดิ" ชายหนุ่มยังไม่ยอมให้ง่าย ๆ แถมยังยื่นแก้มเข้าไปใกล้หน้าหญิงสาวมากกว่าเดิม "ยิ่งหอมช้า ยิ่งได้ช้า ไปไม่ทันนัดลูกค้าไม่รู้ด้วยนะ บอกไว้ก่อน"

"นี่พี่ริวแกล้งขวัญเหรอ"

"แกล้งตรงไหน แค่อยากให้แฟนหอมแก้ม พี่ผิดเหรอ?"

หญิงสาวทำหน้างอง้ำ วันนี้เธอเสียรู้เขาอีกแล้ว "ถ้าหอมแล้วต้องให้เลย โอเคไหม" เธอถามย้ำอย่างไม่ค่อยไว้ใจ คนอย่างเขาไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ ได้คืบจะเอาศอกทุกที

"พี่เคยไม่ให้ขวัญด้วยเหรอ ขออะไรพี่ก็ให้หมดนั่นแหละ"

"แต่ก็มีข้อแลกเปลี่ยนทุกครั้ง"

"อันนี้ยอมรับครับ" ภัท**นนหัวเราะ "แต่ข้อแลกเปลี่ยนพี่ ขวัญมีแต่ได้กับได้ทั้งนั้น ไม่เสียอะไรสักอย่าง"

"ใครบอกว่าไม่เสีย" หญิงสาวรีบเถียงกลับคอเป็นเอ็น ใครบอกว่าเธอไม่เสียอะไร ทุกทีที่มีข้อแลกเปลี่ยน เธอก็เสียทุกครั้งนั้นแหละ...เสียเปรียบเขาน่ะ

ภัท**นนหัวเราะอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิม เพราะรู้ว่าหญิงสาวหมายถึงอะไร "ไม่เอาน่าที่รัก ถ้าเป็นเรื่องนั้นเราก็วินวินกันทั้งคู่นั่นแหละ"

"พอเลย ขวัญไม่เถียงเรื่องนี้กับพี่ริวแล้ว" เถียงไปก็ไม่มีทางชนะเขาหรอก เขามันเจ้าเล่ห์เกินไป เธอสู้ไม่ไหวหรอก

"แล้วจะหอมแก้มพี่ได้หรือยัง รอนานแล้วนะเนี่ย" ชายหนุ่มยื่นแก้มเข้ามาอีกครั้ง

"ห้ามตุกติกนะ ไม่งั้นขวัญจะโกรธจริง ๆ ด้วย"

"เร็ว ๆ เถอะน่า รีบไม่ใช่หรือไง"

"ก็ได้ ๆ" ปรางขวัญบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มเขาเร็ว ๆ แล้วถอนออกมา ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

"ขี้โกงว่ะ นี่เรียกจุ๊บแก้ม ไม่ได้เรียกว่าหอมแก้ม เอาใหม่เลย"

"พี่ริวอย่ามาเจ้าเล่ห์นะ"

"ใครกันแน่ที่เจ้าเล่ห์ ขวัญนั่นแหละ บอกให้หอม ไม่ได้บอกให้จุ๊บ เอาใหม่เลย เร็ว ๆ"

ปรางขวัญกลอกตาไปมาให้กับความเจ้าเล่ห์ของเขา ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาหนัก ๆ อีกครั้ง แต่ก่อนที่เธอจะได้ผละออกมา ภัท**นนก็ยกมือขึ้นมาล็อกใบหน้าของเธอไว้ แล้วหอมแก้มทั้งสองข้างของเธอหนัก ๆ ก่อนจะระดมจูบไปทั่วใบหน้าอย่างนึกมันเขี้ยว

"อื้อ! พี่ริวพอแล้ว" ปรางขวัญใช้มือดันหน้าเขาไว้ แล้วพยายามเบี่ยงหน้าหลบการจู่โจมของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล เธอไม่สามารถสู้คนเจ้าเล่ห์อย่างเขาได้เลย สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เขาเอาเปรียบเธอจนพอใจ

"อะ" เมื่อเอาเปรียบเธอจนพอใจแล้ว ภัท**นนก็ยื่นเล่มวิทยานิพนธ์มาให้ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขสุด ๆ ปรางขวัญตวัดสายตาไปมองอย่างเคือง ๆ

"พอใจแล้วเหรอ" เธอถามเสียงตึง

"จริง ๆ ก็ยัง อีกสักรอบดีไหม" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมายจะหอมแก้มหญิงสาวหนัก ๆ ให้ชื่นใจอีกสักฟอด

"อื้อออ! อย่าค่ะ พอแล้ว" มือบางดันใบหน้าเอาไว้ก่อนจะถูกเขาจู่โจมอีกรอบ แล้วรีบลุกหนีไปให้ห่างจากคนเจ้าเล่ห์ที่สุด ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจที่สามารถแกล้งแฟนสาวได้ "ไม่ต้องมาหัวเราะเลย คนเจ้าเล่ห์"

ภัท**นนมองปรางขวัญที่ทำหน้าง้ำอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าใกล้ถึงหมดเวลาพักเที่ยงของเขาแล้ว "ใกล้หมดเวลาพักเที่ยงละ เดี๋ยวพี่กลับไปทำงานก่อน"

"รีบไปเลย"

"ทำเป็นไล่นะ เดี๋ยวเถอะ ๆ" เขาคาดโทษเธออย่างไม่จริงจังนัก "ส่วนงานนั่นน่ะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็แชตมาถามพี่ได้ตลอด เข้าใจไหม"

หญิงสาวพยักหน้า "เข้าใจแล้ว"

"แล้วก่อนจะออกไปหาลูกค้าก็แชตมาบอกพี่ด้วย ห้ามตอบช้าเกินสามสิบนาที ไม่งั้นมีเรื่องแน่" นี่คือกฎเหล็กระหว่างเธอกับเขา คือห้ามตอบแชตช้าเกินสามสิบนาที หากมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ก็ไม่ว่ากัน แต่ขอให้บอกก่อน

"เข้าใจแล้วค่า ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะ"

"ไล่อีกแล้ว อยากโดนใช่ไหม"

"ขู่เก่งจัง"

"เดี๋ยวก็รู้ว่าไม่ใช่แค่ขู่" เขาบอกพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจรถที่วางเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาปรางขวัญที่ยืนมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่ขยับหนี "พี่ไปทำงานต่อละ เดี๋ยวเย็น ๆ มารับไปทานข้าว ขอกำลังใจหน่อยครับ" แล้วเขาก็ก้มลงไปจูบหน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนจะผละออกมายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ปรางขวัญรู้สึกใจอ่อนยวบทุกครั้งที่เห็น จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที

ภัท**นนกับปรางขวัญเรียนคณะและสาขาเดียวกัน เขาเป็นรุ่นพี่และจบการศึกษาก่อนเธอสองปีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เขาเรียนเก่งมาก ซึ่งต่างกับเธอที่พอถู ๆ ไถ ๆ ไปได้ แต่เธอโชคดีที่ได้เขาคอยช่วยเหลือในหลาย ๆ เรื่อง ทำให้เธอเรียนผ่านพ้นมาได้จนถึงปีสี่โดยไม่ติดปัญหาอะไรเลย ถ้าไม่มีเขาคอยช่วยเธอก็คงแย่มาก ๆ และไม่รู้จะเรียนจบตามกำหนดสี่ปีหรือเปล่า

ตอนนี้ภัท**นนทำงานแล้ว เขาเป็นวิศวกรของบริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นบริษัทของครอบครัวเขานั่นแหละ เขาวางแผนเอาไว้ว่าถ้าเธอเรียนจบ เขาจะให้เธอทำที่เดียวกันกับเขา จะได้อยู่ใกล้ ๆ กัน ภัท**นนวางแผนอนาคตระหว่างเขากับเธอไว้มากมาย เพราะเขามั่นใจแล้วว่าผู้หญิงที่เขาจะใช้ชีวิตด้วยก็คือปรางขวัญนี่แหละ

...หากไม่เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน