“เดี๋ยวเจ้าก็จะไม่เจ็บแล้ว แต่เจ้าอย่างเกร็ง ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเจ็บปวดมากกว่าเดิมเสียอีก” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า นับว่าเป็นเสียงที่อ่อนโยนที่สุด นับตั้งแต่ที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน
“ข้าจะหายเจ็บจริงๆ ใช่มั้ย” หลินลี่ลี่เอ่ยถามออกมาเพราะนางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาบอก แน่นอนว่ามันเจ็บปวด จนนางไม่อยากเชื่อว่าถ้าเขาทะลวงทะลุเข้าไปจนสุดลำนั้น จะทำให้นางคลายจากความเจ็บปวดได้จริงๆ
“เชื่อใจข้า” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบพร่า นั่นทำให้ร่างบางของนางต้องยอมเชื่ออย่างไม่รู้จะทำเช่นนั้น เพราะไม่ว่านางจะเอ่ยอะไรออกมาก็ตาม เขาก็คงไม่มีทางหยุดอย่างแน่นอน
ร่างบางสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่นางก็พยายามอดทน เพื่อให้เขาส่งเจ้าความใหญ่โตของเขาแหวกว่ายเข้าไปในช่องทางรักสีสดของนางอย่างช้าๆ ทุกการตอกกระแทกของเขามันเหมือนกับว่าภายในกายของนางต้องถูกฉีกเข้าไปเรื่อยๆ และความเจ็บปวดก็เพิ่มมากขึ
