“ข้าต้องการให้เจ้าเป็นฮองเฮาก็จริง แต่ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามีเส้นทางที่เปื้อนเลือดแบบนี้ แต่ในเมื่อมันคือสิ่งที่เจ้าต้องการ พ่อก็จะทำให้เจ้า” หยางตงเอ่ยออกมาอย่างปลงๆ เพราะเขาไม่สามารถห้ามปรามบุตรีได้เลย ทุกอย่างมันผิดที่เขาเอง ถ้าเขาไม่เลี้ยงดูนางมาด้วยความตามใจ นางก็คงไม่กลายเป็นคนแบบนี้ ถ้ามันจะเดือดร้อน เขาก็จะยอมรับในโชคชะตาที่ฟ้าลิขิตมาก็แล้วกัน ในเมื่อทุกวันนี้เขาเหนื่อยกับการเก็บกวาดเรื่องของตนเอง จะเพิ่มเรื่องที่ต้องเก็บกวาดอีกหนึ่งเรื่อง มันก็คงไม่ทำให้เขาเหนื่อยมากกว่านี้ แต่ถ้ามันไม่สามารถเก็บกวาดได้อีกแล้ว ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามบัญชาของสวรรค์ก็แล้วกัน
“ท่านพ่อไม่ต้องกังวลไปหรอก ลูกน้องฝีมือดีของท่านไม่เคยพลาดไม่ใช่หรือ แล้วท่านจะมากังวลแล้วทำหน้าอมทุกข์ต่อไปทำไม ไม่ว่าอย่างไรหมากเกมนี้ ข้าเดินแล้วข้าไม่มีทางถอยอย่างแน่นอน พี่ลู่เหอจะต้องเป็นของข้า และเป็นของข้าเพียงคนเดีย
