กลับชาติมาเกิดเป็นชายาอ๋อง

เพราะจำใจ...2

“เหตใดท่านอ๋องต้องกล่าววาจาเช่นนั้น ข้าทำผิดอะไรอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อท่านอ๋องสมรสกับข้าแล้ว ทำไมท่านอ๋องถึงได้ใจร้ายกับข้าเช่นนี้” หลินลี่ลี่เปิดผ้าคลุมหน้าออกมา ตอนนี้น้ำตาของนางเอ่อคลอไปทั้งดวงตา เหลือเพียงแค่ไหลออกมาเท่านั้น นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงกล่าวเช่นนี้กับนาง ทั้งที่เขาและนางไม่ได้ใกล้ชิดหรือว่ารู้จักนิสัยใจคอกันมาก่อน หากแต่ว่าเขากลับพูดจาราวกับว่านางนั้นน่าขยะแขยงเหลือเกิน

“เจ้าผิดที่เข้ามาทำลายชีวิตข้า ข้าไม่ต้องการพระชายาอย่างเจ้า” น้ำเสียงของหลี่ลู่เหอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แม้ว่าหลินลี่ลี่นั้นความสวยจะไม่เป็นสองรองจากหยางเฟิ่ง แต่เพราะหัวใจที่มั่นคงของหลี่ลู่เหอ ทำให้เขาไม่อาจที่จะเปลี่ยนใจไปมอบความรักให้สตรีอื่น โดยเฉพาะสตรีที่ถูกยัดเยียดให้เป็นพระชายาของเขาอย่างหลินลี่ลี่

“หากว่าท่านอ๋องไม่ประสงค์ที่จะสมรสกับข้า แล้วเหตุใดท่านอ๋องไม่บอกฝ่าบาทไปล่ะ ท่านอ๋องจะได้ไม่ต้องมาจำใจสมรสกับข้าเช่นนี้” เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำให้หลินลี่ลี่เอ่ยถามออกไปแบบนั้น แต่ความเป็นจริงแล้วตอนนี้นางเจ็บปวดเหลือเกิน เป็นครั้งแรกที่นางถูกรังเกียจและถูกปฏิเสธจากชายที่ชื่อว่าเป็นพระสวามีของนาง

หลินลี่ลี่สตรีที่ได้รับการหมายปองจากบุตรชายเหล่าบรรดาขุนนางน้อยใหญ่ทั้งหลาย แต่วันนี้นางกลับต้องมาโดนดูถูกจากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีของตนเอง ถ้าบิดาของนางไม่ได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน รับรองว่านางไม่มีทางสมรสกับหลี่ลู่เหอแน่นอน เพราะว่าเขาขึ้นชื่อว่าเป็นอ๋องจิตใจโหดเหี้ยม ซึ่งชื่อเสียงเรื่องนี้ของเขาก็ถูกร่ำลืออยู่ทั่วเมืองหลวง อาจจะเพราะว่าเขานำทัพไปรบแล้วชนะกลับมาทุกครั้ง ความโหดของเขาเวลาออกรบจึงถูกนำมาร่ำลือ แน่นอนว่าคนแบบนี้ หลินลี่ลี่ที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนไม่อยากเข้าใกล้เลยสักนิด

“ถ้าข้าสามารถทำได้ที่เจ้ากล่าวมา ข้าก็คงไม่ต้องมานั่งสนทนากับเจ้าในวันนี้หรอกนะ เจ้าจำเอาไว้ เจ้าจะอยู่ที่นี่ในฐานะพระชายาของข้า แต่เจ้าจะไม่มีวันได้รับความสนใจ หรือว่าได้รับความรักจากข้า” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาเสียงเข้ม แต่คนที่ฟังอยู่อย่างหลินลี่ลี่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมเขาถึงได้ร้ายกาจแบบนี้ทำร้ายจิตใจของนางได้อย่างร้ายกาจ นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตของนางจะต้องเจออะไรแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องก็สั่งปลดข้าเสียเถอะ เพราะการอยู่แบบนี้ก็ไม่ต่างจากการอยู่ตำหนักเย็น” หลินลี่ลี่เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา การเป็นชายาที่ถูกปลด อาจจะดีกว่าการที่อยู่ด้วยความอึดอัดใจเช่นตอนนี้

“ถ้าข้าทำแบบนั้น เสด็จพ่อก็ต้องหาสตรีอื่นมาสมรสกับข้าอยู่ดี สู้มีเจ้าเป็นหุ่นเชิดไม่ดีกว่าหรือ เจ้าอยู่ที่นี่ อย่างน้อยเสด็จพ่อก็คงไม่จับใครมายัดเยียดให้ข้าอีกแล้ว ต่อให้เจ้าร้องขออยากออกไปจากที่นี่แค่ไหน ข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไป เพราะเจ้ายังมีประโยชน์กับข้า” เสียงของหลี่ลู่เหอทำให้คนที่รับฟังเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เพราะนางต้องอยู่ที่นี่กับเขา อยู่ไปจนตายด้วยความทุกข์ทรมานใจอย่างแสนสาหัส เขาช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน นี่มันคือความโชคร้ายของนาง ที่ต้องมาเป็นชายาอ๋องไร้ใจอย่างเขาหรือนี่