ตอนที่ 5 มันต้องไม่ใช่แบบนี้
932 Words
"โนบรา"
ดารารายลืมไปว่า ไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนแต่ก่อน เพราะไม่เคยใส่ชั้นในนอนมาตลอด ดารารายจึงจับมือเขาออก มือเขายังคงขยำไม่ปล่อย
"อืม....พี่คินแกล้งดาว" ดารารายกัดริมฝีปากพูดเบาๆ
"อาบน้ำด้วยกันนะครับ" ภาคินหว่านล้อมเธอให้อาบน้ำกับเขา
"ดาวง่วงนอนแล้วค่ะ" หญิงสาวกัดฟันพูด เอามือเขาออกอีกครั้ง เขาจึงยอมปล่อยมือ
"ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ตามไปนอนด้วยนะ" ชายหนุ่มพูดอย่างจำใจ ปล่อยเธอเดินออกจากห้องน้ำไป
ภาคินก้าวเดินนั่งไปในอ่างจากุชชี่ เขาคิดว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธที่จะมีเซ็กส์กับตน และผู้หญิงพวกนั้นจะเป็นร้องขอเอง เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธตน
ภาคินเดินออกจากห้องน้ำ มองไปยังเตียงหญิงสาวที่ได้หลับไปแล้ว เขาจึงเดินไปปิดไฟโคมตรงหัวเตียงฝั่งของเธอ เขาทอดมองใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติ ประทับริมฝีปากลง บนริมฝีปากของเธออย่างโหยหา มือลูบไล้เรือนร่างงดงามเบาๆ และรีบถอนริมฝีปากออกทันที นั่งอีกฝั่งหนึ่งของที่นอน ก่อนที่ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้
"ไม่มันไม่ใช่แบบนี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ดาวดีเกินไป ต้องไม่ขืนใจเธอขณะเธอหลับ" เขารำพึงเบาๆ กลัวเธอจะได้ยิน เขาจึงนอนลงมองเพดาน ข่มตาลง แต่ใจมันก็ยังฟุ้งซ่าน แต่ไม่อาจข่มตาลงได้
ถ้าเป็นผู้หญิงที่ผ่านมา ต้องการแล้วต้องได้ แต่กับเธอคนนี้ไม่อยากให้เธอเสียใจหรือทุกข์ใจเป็นอันขาด
"พี่คินเป็นอะไรคะ ทำไมขอบตาดำจัง เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอคะ" ดารารายนั่งลงบนเก้าอี้ ข้างๆ เขาที่นั่งหัวโต๊ะ ทอดมองใบหน้าของเขา ที่มีรอยดำใต้ดวงตา
"พี่มีงานนิดหน่อย" เขาจึงดื่มกาแฟเอ่ยแผ่วเบา
"วันนี้ไม่กินไข่พับเหรอคะ ดาวทำให้พี่คินกินเองเลยนะ" ดารารายถามด้วยความแปลกใจ เขารู้ว่าเขาไม่เคยปฏิเสธอาหารที่เธอทำ
"พี่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ พี่ไปก่อนนะ ตอนเย็นเจอกันครับ" ภาคินลุกจากที่นั่งเดินออกไปจากห้องอาหารทันที
"กริ๊ด....."
"น้ำหวาน ทำไมห้องมันรกแบบนี้ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ" เสียงจากสาวประเภทสองคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำหวานด้วยความตกใจ ห้องลดเลอะเทอะไปหมดอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
"หวานจะฆ่ามัน พี่ลอล่า หวานจะฆ่ามัน"
ลอล่าเธอเป็นเพื่อนน้ำหวานตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน แต่ก่อนน้ำหวานเป็นคนเรียบร้อยน่ารัก แต่หลังจากสองเดือนมานี้ เธอเปลี่ยนไปมาก เธอมีเพื่อนใหม่และเที่ยวทุกคืนจนมาเจอกับรุจลูกชายนักการเมือง เธอจึงแต่งงานกับรุจแบบที่ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างเธอ ได้ไปเพียงงานแต่งเท่านั้น ส่วนภาคินก็รู้หลังจากเธอไม่กี่วันก่อนที่น้ำหวานจะแต่งงาน
"หวานตั้งสติก่อน เล่าให้ฉันฟัง"
"ไม่คินแต่งงานทั้งที่คินยังรักหวานอยู่ และหวานก็รักคินเช่นกัน อีนังดาวมันดีตรงไหน คินถึงทั้งรักทั้งหลงมันจนออกรับแทนกัน" น้ำหวานพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"คุณภาคินเขาแต่งงานไปแล้ว ส่วนเธอทำไมไม่ไปอยู่กับคุณรุจ รู้ไหมคุณรุจโทรหาฉันวันละสิบกว่ารอบ และฉันโทรไปหาเธอ ทำไมไม่รับ"
"ฉันไม่ได้รักรุจ ฉันยังรักคินอยู่ ได้ยินไหมว่ายังรักคินอยู่" น้ำหวานร้องไห้ และปาดน้ำตา
"ทีเขารักเธอ เธอก็ไม่เห็นค่าของเขา กลับไปแต่งงานกับคนอื่น" ลอล่าเอ่ยตามความจริง ที่เธอรู้ว่าภาคินรักน้ำหวานมาก ถึงกระทั่งอยากจะแต่งงานด้วย แต่น้ำหวานกลับเล่นตัวไม่แต่งชะงั้น"
"คินไม่มีท่าทีอยากจะแต่งงานกับน้ำหวาน และตอนนั้นหวานเบื่อคินมาก"
"แล้วคุณรุจละ"
"รุจ ขอหวานแต่งงานหลังจากคบได้สองเดือนและเอาแหวนมาหมั่นทันที หวานเลยตัดสินใจแต่งงานทันที"
"กลับไปหาคุณรุจ ถือว่าพี่ขอร้องนะ เพราะคุณคินแต่งงานแล้ว น้ำหวานก็แต่งงานแล้วเช่นกัน"
"หวานรักคิน อย่างไงหวานต้องได้คินกลับคืนมา"
ลอล่าเห็นความมุ่งมั่นของเธอแล้วถอนหายใจ
"พี่คิน อะไรคะเนี่ย" ดารารายลงมาจากบนบ้านมองคนห้าคนที่เป็นบอดี้การ์ดชุดสูทสีดำสนิทของเขา กำลังขนแกรนด์เปียโนมาไว้ในกลางห้องรับแขก ภาคินยืนดูแกรนด์เปียโนที่จัดเสร็จแล้ว
"พี่ซื้อมาเล่นให้ดาวฟัง" ภาคินยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเขา มองแต่แกรนด์เปียโน เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
"พี่คินเล่นเป็นเหรอคะ" ดารารายเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความสงสัย
"เมื่อก่อนพี่เคยแข่งขันเปียโนคลาสสิก ชนะด้วยนะจะบอกให้" ภาคินพูดแล้วยักคิ้วอย่างหน้ามั่นใจ เธอจึงเบะปากทันที ภาคินนั่งลงบนเก้าอี้หน้าแกรนด์เปียโน
"ไม่เชื่อ" ดารารายเอ่ยด้วยความไม่เชื่อ
"มานั่งข้างพี่สิ" ภาคินบอกเธอ เธอนั่งข้างเขา เขาจึงเอ่ยบอกอีกครั้ง
"คอยดู และคอยฟังนะครับ"
- Writer
