ผมนอนไม่หลับ
1492 Words
ชายรูปร่างผอมสูงเดินเข้ามายังบริเวณที่นั่งรอรับยา พราววรินทร์มองอย่างสงสัย เขาโบกมือให้เธอแล้วชูโทรศัพท์ พร้อมกับชี้มาที่เธอแล้วชี้กลับไปที่โทรศัพท์ในมือเขาอีกครั้ง
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูก็เห็นข้อความที่เขาไลน์มา
‘ผมมารับ กลับด้วยกันนะ’
‘ไม่เป็นไร กลับเองได้’ เธอตอบกลับ
‘ผมไม่มีรถกลับ’
‘แล้วมายังไง’ เธอพิมพ์ตอบไปพร้อมสติ๊กเกอร์เครื่องหมายคำถาม
‘นั่งแท็กซี่มา’
พราววรินทร์ไม่ได้พิมพ์อะไรต่อจากนั้นอีกเพราะตอนนี่เธอต้องอธิบายการใช้ยาให้กับผู้ป่วยที่มายืนรออยู่ที่หน้าแผนก
สิปปกรขยับมานั่งใกล้กว่าเดิมอีกคงเพราะใกล้ถึงเวลาที่เธอเลิกงานแล้ว
“พี่เอริน ผู้ชายคนนั้นหล่อจัง” อรนิชาเดินมากระซิบ
“คนไหนเหรอ” พราววรินทร์ถามไปอย่างนั้นทั้งๆ ที่เธอเองก็รู้ว่าอรนิชาหมายถึงใคร
“ก็คนนั้นไง ที่ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีขาวไง” ตอนนี้มีผู้ชายนั่งอยู่สองคน คนหนึ่งคือน้องชายของหมออนุตร ส่วนอีกคนคือญาติผู้ป่วยที่เธอพึ่งจ่ายยาให้เมื่อครู่
“อ๋อ ก็งั้นๆ นะไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย” หญิงสาวเหลือบมองสิปปกรเล็กน้อยก่อนตอบ
“พี่เอรินต้องไปตัดแว่นแล้วมั้งคะ อย่างนั้นน่ะเขาเรียกว่าหล่อเลยแหละ ตัวก็สูงทรงผมก็เท่ห์ อรว่าหล่อกว่าหมออนุตรเยอะเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอหัวเราะคิก
“ค่ะพี่ ก็หมออนุตรแค่หล่อ ดูดี แต่ไม่ค่อยมีเสน่ห์”
พราววรินทร์ฟังแล้วหัวเราะอีกครั้ง
“พี่เอรินหัวเราะอะไรคะ”
“ก็ขำอรนั่นแหละ เปรียบเทียบกับใครก็ไม่เปรียบเนาะ”
“ทำไมล่ะคะพี่”
“ก็คนนั้นน้องชายหมออนุตร”
“จริงเหรอพี่” อรนิชาทำเสียงตื่นเต้น
“จริงสิ พี่จะหลอกอรทำไม”
“อิจฉาพี่เอรินจังเลย ได้อยู่ข้างห้องคนหล่อๆ” อรนิชาทำหน้าเพ้อฝัน
พอถึงเวลาเลิกงานพราววรินทร์ก็เดินไปสแกนนิ้วเพื่อลงเวลาเลิกงาน โดยมีสิปปกรเดินตามไปห่างๆ
“กลับเลยไหมครับ” เขาถามเมื่อเธอกลับออกมาจากห้องเล็กๆ ที่เธอเดินเข้าไปสแกนนิ้ว
“อือ” หญิงสาวหันมาพยักหน้า
“รอตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวผมไปเอารถเอง รถอยู่ไหนล่ะ”
“ไม่เป็นไรไปด้วยกันเลยก็ได้ วันนี้อรจะกลับพร้อมเราด้วยนะปาล์ม” พราววรินทร์บอกเขา
หญิงสาวแนะนำให้สิปปกรกับอรนิชารู้จักกัน ก่อนที่จะพาเธอแวะซื้อของและส่งหญิงสาวที่หน้าหอพัก พอได้อยู่กันสองคนในรถเธอก็ไม่รอช้าที่จะถามเขา
“นึกยังไงถึงมารับพี่ล่ะ”
“ก็เห็นว่าดึกแล้ว”
“ปกติก็เคยเลิกงานเวลานี้ พี่ก็กลับเองได้ไม่เห็นต้องลำบากมารับเลย น่าจะรีบนอนมากกว่าดึกแล้วด้วย”
“ครับ” สิปปกรรับคำสั้นๆ ทำให้พราววรินทร์รู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มดูแปลกไป
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็ไม่เชิง” สิปปกรตอบเบาๆ
“บอกมาเถอะ วันนี้นายไม่ค่อยร่าเริงเลย”
“รู้ด้วยเหรอ” สิปปกรรู้สึกดีที่เธอเห็นถึงความผิดปกติของเขา
“แล้วมีเรื่องอะไร เล่าให้พี่ฟังได้ไหม”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก”
“ไม่สำคัญแล้วทำไมหน้านายถึงได้เครียดแบบนั้นละ เล่ามาเถอะน่า ถือว่าพี่เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ” เธอพอจะมองออกว่าวันนี้ชายหนุ่มอยู่ในอารมณ์ที่อ่อนไหวกว่าทุกครั้ง เท่าที่รู้จักกันมาเกือบ 3 เดือนเขาไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อนเลย
แล้วสิปปกรก็เล่าเรื่องราวของกฤตพลเพื่อนสนิทของเขาให้เธอฟัง วันนี้ขณะที่เขากำลังกลับจากบริษัทที่ฝึกงานเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวของเพื่อนสนิท เธอโทรศัพท์มาแจ้งเขาว่ากฤตพลประสบอุบัติเหตุ ชายหนุ่มก้าวขาแทบไม่ออกจากนั้นพอตั้งสติได้ก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที
“แล้วตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้ก็ยังมาได้สติเลย หมอบอกว่าถ้ายังไม่พ้นขีดอันตราย” น้ำเสียงสิปปกรสั่นเครือ เขานึกไปถึงสภาพของเพื่อนที่นอนไม่ได้สติและมีผ้าพันแผลอยู่เต็มทั้งตัวรวมไปถึงบริเวณศีรษะแล้วก็หดหู่ใจ
“อย่ากังวลไปเลย ยังไงหมอก็คงช่วยเต็มที่ ปรึกษาหมออนุตรหรือยัง”
“ครับ พี่โอห์มรู้จักกับหมอที่นั่น ผมคุยกับพี่โอห์มแล้ว แต่ก็ยังกังวลอยู่”
“แล้วนี่มาจากโรงพยาบาลเลยหรือว่ามาจากคอนโดฯ ล่ะ”
“มาจากคอนโดฯ ผมกลับมาถึงตั้งแต่หัวค่ำแล้วแหละ กินข้าวแล้วเข้านอน แต่นึกได้ว่าวันนี้เอรินทำงานเลิกดึก”
“ก็เลยนั่งแท็กซี่มาใช่ไหม”
“ก็ตามนั้นแหละ”
“ขอบใจมาก นายคงนอนไม่หลับใช่ไหม”
“ทำไมเอรินรู้ล่ะ”
“ก็คนเราเวลามีอะไรไม่สบายใจหรือทุกข์ใจก็มันจะนอนไม่ค่อยหลับกันทั้งนั้นแหละ เอายานอนหลับไหม ที่ห้องพี่มี” เธอรู้ว่าการทานยานอนหลับนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี และต้องให้แพทย์เป็นคนสั่ง แต่สำหรับกรณีนี้เธอยอมทำผิด เพราะรู้ดีว่าเขาคงข่มตานอนได้ยาก
“ขอบคุณครับ” วันนี้ชายหนุ่มดูสุภาพกว่าทุกครั้งที่เจอกัน
“พรุ่งนี้พี่หยุด เราไปเยี่ยมเพื่อนนายด้วยกันไหม”
“อือ”
พราววรินทร์กลับออกจากห้องมาพร้อมกับยานอนหลับและไอพอดสีขาวเธอยื่นให้กับสิปปกรพร้อมกันทั้งสองอย่าง
“นี่ยาและไอพอด ในนี้มีเพลงที่พี่ชอบฟังก่อนนอนบางทีอาจช่วยนายได้นะ เพลงอาจจะเก่าหน่อยนอนฟังไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็คงหลับไปเอง”
สิปปกรรับยานอนหลับในมือหญิงสาวมาแล้วก็ปิดประตู เขารีบทานยาตามที่เธอบอก แม้ว่าเพื่อนของเขาจะยังนอนไม่ได้สติ แต่เขาหวังเหลือเกินว่าพรุ่งนี้จะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นกับเพื่อนของเขา ถึงจะทานยานอนหลับไปแล้วแต่กว่าเขาจะนอนหลับก็ผ่านไปหลายชั่วโมง
เช้านี้สิปปกรตื่นก่อนเสียงนาฬิกาปลุกด้วยซ้ำ เพราะเขาอยากไปเยี่ยมเพื่อนตั้งแต่เช้า ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัว พอออกมาจากห้องนอนก็เจอกับพี่ชายที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เรื่องที่พี่ชายรอบอกกับเขานั้นทำให้สิปปกรต้องผิดหวัง นายแพทย์อนุตรเล่าให้เขาฟังว่าเมื่อตอนตี 5 กฤตพลมีเลือดคลั่งในสมองและมีความดันในกะโหลกศีรษะเพิ่มขึ้นศัลยแพทย์ระบบประสาทจึงพาเขาเข้าไปผ่าตัดเพื่อระบายเลือดและลดความดันในกะโหลกศีรษะอย่างรีบด่วน ตอนนี้ก็ยังอยู่ในห้องผ่าตัด
“ถ้าจะไปเยี่ยมเพื่อนก็คงอีกสักพักนั่นแหละกว่าจะออกจากห้องผ่าตัด” อนุตรบอกน้องชาย
“พี่ว่าผลการผ่าตัดจะเป็นยังไงบ้าง” เขามองหน้าพี่ชายเพื่อหวังจะได้คำตอบที่ทำแน่ชัด
“พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันแต่อาจารย์หมอที่ผ่าตัดก็เก่งที่สุดแล้ว พี่เองก็คงช่วยได้แค่ประสานงาน” โรงพยาบาลที่เพื่อนของน้องชายไปเข้ารับการรักษานั้นเป็นโรงพยาบาลที่มีบุคลากรทางการแพทย์และอุปกรณ์ที่ครบครันและทันสมัยไม่ต่างจากโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่
“แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วครับ”
“ปาล์ม พี่อยากให้เราเลิกใช้มอเตอร์ไซด์” เขาบอกน้องชาย เรื่องนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับสิปปกร เขาเคยเตือนมาหลายครั้งแล้วแต่น้องชายของเขาไม่เคยฟังคำเตือนเลยสักครั้ง
“ครับ”
“ครับนี่คือจะทำตามใช่ไหม ปาล์มก็รู้ว่าพี่กับพ่อแม่เป็นห่วง”
“ครับ ผมคงไม่มีทางเลือกอื่น”
“แล้ววันนี้จะเข้าไปเอารถที่บ้านมาใช่เลยไหม พี่ว่ามันคงคิดถึงเจ้าของมันแล้วล่ะ” อนุตรหมายถึงฮอนด้าซีวิคสีขาวคันโปรดน้องชายที่จอดทิ้งไว้ที่บ้านเพราะเจ้าของเอาแต่เห่อรถจักรยานยนต์คันใหม่จนไม่ได้ใช้งานมานานเป็นปี
“ผมว่าจะเข้าไปเอาตอนที่ออกไปเยี่ยมไอ้เต้ครับ”
“ให้พี่ไปส่งไหม” บ้านของเขากับที่นี่ค่อนข้างจะอยู่ห่างกันมาก
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปเอง”
“พี่ฝากเยี่ยมเจ้าเต้ด้วยนะ มีอะไรก็โทร. หาพี่ได้ตลอด” เขาตบบ่าน้องชายอย่างให้กำลังใจ
- Writer
