“ปล่อยเพ็พนะ...ทำไมต้องเจออะไรอย่างนี้ด้วย...ฮือๆๆ...เพ็พไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอใครเลย”
“เพ็พ...”
เขาครางออกมา แววตาดุดันอ่อนแสงลง คีตภัทรปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่แล้วหล่อนต้องชะงักเมื่อเขาดึงมือเรียวบางออกแล้วปาดน้ำตาบนพวงแก้มสีแดงเข้มให้หล่อนแทน คีตภัทรเม้มปากเข้าหากันแน่น
“คุณคงสมน้ำหน้าเพ็พ สะใจคุณมากใช่ไหมคะแม็กซ์ที่ทำให้น้องสาวของผู้หญิงที่คุณเกลียดเป็นอย่างนี้ได้”
“ผมสะใจ”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนชะงัก ต่างคนต่างสบประสานสายตา แม็กซิมัสจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลสว่างคู่นั้นราวกับเขากำลังค้นหาอะไรบางอย่างแล้วเหยียดปากออก
“ผมสะใจ...ที่แคทเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้คุณเห็นจนได้”
“ใช่...เพ็พรู้ว่าพี่แคทเป็นยังไง แต่สิ่งที่เพ็พเสียไปมันไม่คุ้มกันเลยนะคะ”
“คุณเสียอะไรไป บอกผมได้ไหม”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอคะ...คุณรู้ดีว่าเพ็พต้องเสียอะไร นั่นต่างหากคือสิ่งที่คุณสะใจ
