กระทั่งเลิกเรียน หญิงสาวคิดว่าเวลาผ่านมาหลายชั่วโมงบางทีแม็กซิมัสอาจจะเบื่อรอและกลับไปแล้วก็เป็นได้ แต่...เมื่อก้าวพ้นจากประตูด้านหน้าของมหาวิทยาลัยกลับต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่รถของเขาและเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินกลับมาไม่ผิดสัญญาเขาก็ส่งยิ้มให้
“ไฮ...เพ็พ...คุณกลับมาหาผมจริง ๆ ด้วย”
“ฉันจำต้องมาต่างหาก แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหน?”
“ไปในที่ที่...มีแต่เราสองคนยังไง”
“ฉันต้องรีบกลับบ้าน”
©©©©©©©©
บทที่ 9
“คุณเรียนมหาลัยตั้งปีสี่แล้วนะเพ็พ ผมแน่ใจว่าคนที่บ้านคุณคงไม่ว่าอะไรถ้าคุณจะกลับบ้านช้าสักหน่อย
“แต่ปกติฉันไม่เคยกลับบ้านเลยเวลา คุณไม่รู้หรอกว่าที่บ้านฉันเป็นยังไง”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง แววตาเขาเยาะหยัน
“ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนที่บ้านคุณเป็นยังไง หรือคุณคิดว่าตัวเองแตกต่างจากพี่สาวที่ชอบหลอกผู้ชายเล่นไปวันๆ แค่เอาตัว
