หลังจากคุยกับแม่เสร็จ ความเงียบในบ้านก็เริ่มเข้ามาแทนที่ เสียงนาฬิกาแขวนเดินติ๊กต่อกชวนให้รู้สึกว่ามันดึกขึ้นทุกที ฉันเก็บของอย่างรวดเร็ว เตรียมตัวจะกลับไปพัก แต่พอเปิดประตูครัวออกมา…
สายตาก็สะดุดเข้ากับร่างสูงของพี่กองทัพที่นั่งเอนหลังอยู่บนโซฟากลางบ้าน แสงไฟสลัวจากโคมเหนือศีรษะยิ่งทำให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าเขาดูชัดราวกับตั้งใจให้ฉันเห็น
“จะกลับแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ฉันเดินออกมาจากครัว
“จริง ๆ เมย์นอนกับแม่ที่บ้านก็ได้นะ” ฉันเอ่ยพลางหยิบกระเป๋าขึ้นมา
“ไม่ได้!” เขารีบเถียงแทบจะทันควัน “เธอนอนกับแม่ แล้วฉันล่ะ ต้องนอนคนเดียว? ไม่เอาหรอก”
ฉันเลิกคิ้วใส่ “พี่กองทัพพูดเหมือนไม่เคยนอนคนเดียวอย่างนั้นแหละ”
“ก็เคยนอนคนเดียว” เขาเอนตัวพิงโซฟา ยกยิ้มบาง “แต่พอเคยนอนกับใครแล้ว เวลานอนคนเดียว… มันไม่ชิน”
“พี่กองทัพรู้ป่ะ… ตอนนี้พี่เหมือนกลายเป็นเด็กเลยอ่ะ” ฉันหลุดหัวเราะเบา ๆ อ
