" พี่ขอโทษนะฝูหรง ขอโทษที่พูดจาไม่ดีกับเจ้า ขอโทษที่พี่ดูหมิ่นเจ้า บาดแผลนี้มันอาจจะชดใช้ไม่หมดกับสิ่งที่พี่เคยทำ แต่พี่อยากให้เจ้าอภัยให้พี่ได้หรืออไม่ "
ฝูหรงดีใจจนน้ำตาไหลไม่หยุด ได้แต่พยักหน้าให้กับคนตัวโต ฟานอวี้เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด
" อ่ะ ซี๊ดด "
" ข้าขอโทษ ข้าไม่ทันระวัง "
" อืมไม่เป็นไร พี่ดีใจที่เจ้าอภัยให้พี่ เอาไว้รอให้พี่หายดีก่อนแล้วกันนะ "
"ท่านแม่ทัพพูดเรื่องอะไรกันเจ้าค่ะ ข้าไม่คุยด้วยแล้ว "
ฝูหรงตั้งท่าจะลุกหนีออกไป จึงถูกมือหนาดึงไว้ ให้ล้มตัวลงมานั่งเช่นเดิม
" เจ้าจะไปไหนกัน ฮืม "
" ข้าก็จะไปทำอาหารให้ท่านแม่ทัพน่ะสิ ท่านไม่หิวหรือไง "
" หิว แต่ไม่ได้หิวอาหาร หิวเจ้ามากกว่า "
" พูดอะไรออกมาไม่อายบ้างหรือไงเจ้าค่ะ "
" อายใครมีแค่เจ้ากับพี่เท่านั้น พี่ยังไม่หิวหรอก "
ฟานอวี้ดึงฮูหยินให้ล้มตัวลงนอน ก่อนที่ตนจะนอนตามลงไป
" พี่ไม่ทำอ
